کتاب قلعه ی سفید

موقع ورق زدن کتاب گرانبهایی که از فلورانس خریده بودم، اشک در چشم هایم جمع شد. از بیرون صدای داد و فریاد و صدای گام های شتابان می آمد. می دانستم که خیلی زود از کتابی که در دست دارم دور خواهم شد. اما می خواستم به جای فکر کردن به این موضوع، به نوشته های کتاب بیندیشم. گویی تمامی گذشته ام [ گذشته ای که نمی خواستم از دست بدهم ] در میان افکار، جمله ها و معادلات کتاب پنهان شده بود. جملاتی را که تصادفی به چشمم می خورد، مثل دعا، نجواکنان می خواندم؛ می خواستم تمام کتاب را در حافظه ام حک کنم تا وقتی آن ها می آیند، نه آن ها و نه سختی هایی را که بر من تحمیل کرده اند، بلکه رنگ های گذشته ام را [ مانند یادآوری کلمات کتاب عزیزی که ازبر شده است ] به یاد آورم.

مرا زود گرفتند و بردند، مجبورم کردند زانو بزنم. پیش از آن که سرم را روی کنده بگذارم، یکی را دیدم که انگار از میان درخت ها پرواز می کرد و می گذشت. حیرت کردم: من بودم، ریشم بلند شده بود و آن جا، بی آن که پاهایم به زمین بخورد، بی صدا راه می رفتم. خواستم تصویرم را که از میان درخت ها می گذشت، صدا بزنم؛ صدایم درنیامد، سرم روی کنده درخت بود. آن موقع، با این فکر که چیزی که نزدیک می شود فرقی با خواب ندارد، خودم را رها کردم، منتظر بودم، پس گردن و پشتم مورمور می شد. نمی خواستم فکر کنم، اما هم می لرزیدم و هم فکر می کردم. بعد بلندم کردند و غرولندکنان گفتند: پاشا خیلی عصبانی خواهد شد! آن جا، وقتی دست هایم را باز می کردند، به من طعنه زدند: دشمن خدا و پیغمبر!

خیلی ها می دانند زندگی مقدر وجود ندارد و هر سرگذشتی در اصل، زنجیره ای از تصادف ها است. اما کسانی هم که این واقعیت را می دانند، در مقطعی از زندگی شان، وقتی برمی گردند و به گذشته می نگرند، به این نتیجه می رسند که هر کدام از تصادف های زندگی شان، یک ضرورت بوده است.