کتاب به سوی نقدی بر عقل سیاسی
نویسنده:
میشل فوکو
پیشنهاد ویژه
3.4
از
1
رأی
زودترین زمان ارسال:
13 اسفند
٪20
96000
معرفی کتاب به سوی نقدی بر عقل سیاسی
میشل فوکو در سخنرانی تأمل‌برانگیز خود "به سوی نقدی بر عقل سیاسی" به رابطه پیچیده میان سیاست، قدرت و فرد می‌پردازد. این سخنرانی که به عنوان سخنرانی افتتاحیه در کالج دو فرانس در سال 1970 ایراد شد، لحظه‌ای مهم در سفر فکری فوکو را نشان می‌دهد و توانایی او را در ترکیب تحلیل تاریخی با تحقیق فلسفی نمایان می‌کند. این اثر نقدی قانع‌کننده از اندیشه سیاسی سنتی ارائه می‌دهد و از ما می‌خواهد که در نحوه درک عقل سیاسی و پیامدهای آن بر فرد تجدیدنظر کنیم.
فوکو که به‌خاطر کارهای پیشگامانه‌اش در زمینه پویایی قدرت، ساختارهای اجتماعی و دانش شناخته می‌شود، از این سخنرانی برای ارائه نقدی پیچیده از آنچه او «عقل سیاسی» می‌نامد، استفاده می‌کند. او به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه ساختارهای سیاسی - به لحاظ تاریخی و در جامعه معاصر - مفهوم فرد را شکل داده‌اند. این سخنرانی چالشی برای نظریه‌های کلاسیک عقلانیت سیاسی ایجاد می‌کند و خواستار تغییر رویکرد ما به درک قدرت، دولت و جایگاه فرد در این چارچوب‌ها است.
در مرکز تحلیل فوکو در "به سوی نقدی بر عقل سیاسی"، رابطه میان دو مفهوم اساسی است: فرد (singulatim) و جمع (omnes). فوکو به نقد این دو عنصر در نظریه سیاسی، به‌ویژه از دریچه مدرنیته پرداخته است. اندیشه سیاسی کلاسیک اغلب دولت یا نهادهای جمعی را به‌عنوان محوری برای درک پویایی قدرت ارتقا می‌دهد و فرد را در نقشی منفعل رها می‌کند. با این حال، فوکو با این استدلال که عقل سیاسی عمیقا با مدیریت و نظارت بر افراد در یک جامعه عجین شده است، این موضوع را به چالش می‌کشد. تحلیل فوکو بر تکامل اندیشه سیاسی استوار است و راه‌هایی را که دولت مدرن از دانش و نهادها برای اعمال قدرت بر افراد استفاده کرده است، ردیابی می‌کند. او شکل‌گیری قدرت سیاسی را نه صرفا به‌عنوان نیرویی فراگیر که بر افراد تحمیل می‌شود، بلکه به‌عنوان چیزی که عمیقا در مکانیسم‌های نهادهای اجتماعی جا افتاده است، مورد پرسش قرار می‌دهد. این شامل نفوذ سیستم‌هایی مانند آموزش، قانون، پزشکی و ارتش است که همگی به روش‌های خاصی برای ساختن فرد خدمت می‌کنند و اغلب استقلال آنها را پنهان می‌کنند. این سخنرانی تأکید می‌کند که چگونه عقل سیاسی از نظر تاریخی با فرد به‌عنوان موضوعی که باید نظم و انضباط، اداره و طبقه‌بندی شود، رفتار می‌کند. نقد فوکو خواستار تغییر در نحوه تفکر ما در مورد نظریه سیاسی است - فراتر از رویکردهای سنتی که عمدتا بر جمع تمرکز دارند، به تأکید بر چگونگی تأثیر مکانیسم‌های سیاسی بر افراد در سطح خرد. فوکو با برجسته کردن تقاطع بین دانش، قدرت و فرد، ما را تشویق می‌کند تا در مفروضات خود در مورد حکومت، آزادی و نقش دولت در شکل‌دهی زندگی شهروندان تجدیدنظر کنیم.
"به سوی نقدی بر عقل سیاسی" نقدی نافذ از چگونگی درک سنتی تفکر سیاسی از قدرت و نقش فرد ارائه می‌دهد. فوکو از طریق این سخنرانی خواستار تغییر در رویکرد ما به نظریه سیاسی است - رویکردی که مکانیسم‌های سطح خرد قدرت را در نظر می‌گیرد و اهمیت فرد را در شکل‌دهی جامعه به رسمیت می‌شناسد. این اثری اساسی در میراث فوکو باقی می‌ماند و به شکل دادن به گفتگوهای انتقادی درباره قدرت، سیاست و فرد در گفتمان معاصر ادامه می‌دهد.
فوکو که به‌خاطر کارهای پیشگامانه‌اش در زمینه پویایی قدرت، ساختارهای اجتماعی و دانش شناخته می‌شود، از این سخنرانی برای ارائه نقدی پیچیده از آنچه او «عقل سیاسی» می‌نامد، استفاده می‌کند. او به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه ساختارهای سیاسی - به لحاظ تاریخی و در جامعه معاصر - مفهوم فرد را شکل داده‌اند. این سخنرانی چالشی برای نظریه‌های کلاسیک عقلانیت سیاسی ایجاد می‌کند و خواستار تغییر رویکرد ما به درک قدرت، دولت و جایگاه فرد در این چارچوب‌ها است.
در مرکز تحلیل فوکو در "به سوی نقدی بر عقل سیاسی"، رابطه میان دو مفهوم اساسی است: فرد (singulatim) و جمع (omnes). فوکو به نقد این دو عنصر در نظریه سیاسی، به‌ویژه از دریچه مدرنیته پرداخته است. اندیشه سیاسی کلاسیک اغلب دولت یا نهادهای جمعی را به‌عنوان محوری برای درک پویایی قدرت ارتقا می‌دهد و فرد را در نقشی منفعل رها می‌کند. با این حال، فوکو با این استدلال که عقل سیاسی عمیقا با مدیریت و نظارت بر افراد در یک جامعه عجین شده است، این موضوع را به چالش می‌کشد. تحلیل فوکو بر تکامل اندیشه سیاسی استوار است و راه‌هایی را که دولت مدرن از دانش و نهادها برای اعمال قدرت بر افراد استفاده کرده است، ردیابی می‌کند. او شکل‌گیری قدرت سیاسی را نه صرفا به‌عنوان نیرویی فراگیر که بر افراد تحمیل می‌شود، بلکه به‌عنوان چیزی که عمیقا در مکانیسم‌های نهادهای اجتماعی جا افتاده است، مورد پرسش قرار می‌دهد. این شامل نفوذ سیستم‌هایی مانند آموزش، قانون، پزشکی و ارتش است که همگی به روش‌های خاصی برای ساختن فرد خدمت می‌کنند و اغلب استقلال آنها را پنهان می‌کنند. این سخنرانی تأکید می‌کند که چگونه عقل سیاسی از نظر تاریخی با فرد به‌عنوان موضوعی که باید نظم و انضباط، اداره و طبقه‌بندی شود، رفتار می‌کند. نقد فوکو خواستار تغییر در نحوه تفکر ما در مورد نظریه سیاسی است - فراتر از رویکردهای سنتی که عمدتا بر جمع تمرکز دارند، به تأکید بر چگونگی تأثیر مکانیسم‌های سیاسی بر افراد در سطح خرد. فوکو با برجسته کردن تقاطع بین دانش، قدرت و فرد، ما را تشویق می‌کند تا در مفروضات خود در مورد حکومت، آزادی و نقش دولت در شکل‌دهی زندگی شهروندان تجدیدنظر کنیم.
"به سوی نقدی بر عقل سیاسی" نقدی نافذ از چگونگی درک سنتی تفکر سیاسی از قدرت و نقش فرد ارائه می‌دهد. فوکو از طریق این سخنرانی خواستار تغییر در رویکرد ما به نظریه سیاسی است - رویکردی که مکانیسم‌های سطح خرد قدرت را در نظر می‌گیرد و اهمیت فرد را در شکل‌دهی جامعه به رسمیت می‌شناسد. این اثری اساسی در میراث فوکو باقی می‌ماند و به شکل دادن به گفتگوهای انتقادی درباره قدرت، سیاست و فرد در گفتمان معاصر ادامه می‌دهد.
درباره میشل فوکو
پل میشل فوکو، زاده ی ۱۵ اکتبر ۱۹۲۶ و درگذشته ی ۲۴ ژوئن ۱۹۸۴، فیلسوف، تاریخ دان و متفکر معاصر فرانسوی و واضع اصطلاح «انسان گرایی ضد اومانیستی» است.وی، فرزند «آن مالاپار» و جراح متمول «پل فوکو» بود که در ۱۵ اکتبر ۱۹۲۶ در ناحیه سنت موار پواتیه فرانسه به دنیا آمد. بعدها اسم خود را به میشل فوکو تغییر داد. او صاحب کرسی «تاریخ نظام های فکری» در کالج دو فرانس بود و در دانشگاه ایالتی نیویورک در بوفالو و دانشگاه کالیفرنیا، برکلی تدریس کرد.به خاطر نظریات عمیق و دیدگاه انقلابی درباره ی جامعه، سیاست و تاریخ از سرشناس ترین متفکران قرن بیستم محسوب می شود. همچنین فوکو جزو رهبران نظری پساساختارگرایی محسوب می شود، هر چند از آن ها فاصله گرفته و در مصاحبه ای که بعدها از آن برائت جست، به صراحت خود را نیچه گرا نامیده است.شهرت فوکو در آن است که او نخستین کسی است که از فرضیه ی روشنگری درباره ی عینی بودن شناخت خلع ید کرده است. فوکو عنوان کرد که زبان، حقیقت جهان را بیان نمی کند بلکه بازتابی از تجربه ی شخصی فرد است.او در مطالعات انسان شناختی خود مطرح می کند که میان استفاده از زبان و قدرت، نوعی همبستگی وجود دارد، به گونه ای که زبان برای قدرتمندان و صاحبان امتیاز جنبه ی ابزاری دارد و در حفظ و حمایت از پایگاه اجتماعی-سیاسی آنها عمل می کند.نزد فوکو، وظیفه ی هرمنوتیک خلع از قدرت نهفته در ورای متنی است که می خوانیم. در نتیجه، او نسبت به مضبوطات و اسناد تاریخی از آن دست که عرضه می شوند، چنین نظر دارد که همه ذهنی و تحریف شده اند و در واقع جهان بینی نویسنده و خواننده را بازتاب می کنند. رخدادهای تاریخی ای که ما ضبط می کنیم، آن هایی است که در واقع با میل ما به قدرت تناسب دارند.از مشهورترین آثار وی، می توان به نظم اشیا، نظم گفتمان، دیرینه شناسی دانش، مراقبت و تنبیه، پیدایش کلینیک، تاریخ جنون و تاریخ جنسیت اشاره کرد. همچنین، مجموعه ی چند جلدی درس گفتارهای میشل فوکو در کلژدوفرانس نیز از سوی انتشارات گالیمار منتشر شده است. این درس ها طی سال های اواخر دهه ی ۱۹۷۰ و دهه ی ۱۹۸۰ ارائه شده اند. از جمله این درس گفتارها می توان به باید از جامعه دفاع کرد و تولد زیست/ سیاست اشاره کرد. برخی از این آثار به فارسی ترجمه شده اند.
دسته بندی های کتاب به سوی نقدی بر عقل سیاسی
مقالات مرتبط با کتاب به سوی نقدی بر عقل سیاسی
واکاوی جهان مدرن با «میشل فوکو»
ادامه مقالهکتابهای مرتبط با کتاب به سوی نقدی بر عقل سیاسی
اولین نفری باشید که نظر خود را درباره "کتاب به سوی نقدی بر عقل سیاسی" ثبت می‌کند