کتاب موج ها

اوون راست می گفت. بعد از مرگ پدر و مادرم و فارغ التحصیل شدن از دبیرستان، من در خود فرو رفتم و او را بیرون انداختم. همه ی آدم ها را از زندگی ام بیرون انداختم؛ چون دیگر نمی خواستم چیزی حس کنم. وقتی چیزی حس نمی کردم، خشم و گناه و تنفر از خودم کم رنگ می شد. دوباره می توانستم نفس بکشم. درحالی که تمام آن تابستان حس خفگی داشتم. دو روز قبل از اینکه برای رفتن به دانشگاه شهر را ترک کنم، با اوون به هم زدم. او برای زنده نگه داشتن “ما” جنگید و تمام دلایلی را که برای با هم ماندنمان کافی بود برای من توضیح داد. اینکه حالا، بیشتر از هر وقت دیگری، باید در کنار هم بمانیم.

«این همه سال زندگی اش را ندیده بودم و مقصر خودم بودم. حالا سال های جدایی ما بیشتر از مجموعه سال هایی شده بود که دوستان دوران کودکی و عشاق دوران نوجوانی بودیم. در عمق وجودم می دانستم اگر مجبور نمی شدم آن انتخاب ها را انجام بدهم، حالا هنوز با هم بودیم. احتمالا بچه هم داشتیم.