کتاب تمام چیزهایی که باقی گذاشتیم

مردن خیلی راحت تر از دوباره زنده شدن است. آن همه کاغذبازی برای بازگرداندن هویت آدم کافی است تا جانش دربیاید. شاید باید مرده باقی می ماند. چون اینجا که مطمئنا یک نصفه چیز ارزشمند زهرماری هم برای او باقی نمانده بود.

این فکر با سرعت از ذهنش عبور می کند، درست مثل توپ بیسبالی که طول زمین بیسبال را طی می کند و به دیوار بیرون محوطه کوبیده می شود. درد مبهمی در شقیقه اش حس می کند. سینه اش تبدیل به حفره ای توخالی شده است.

از پنجره دفتر برادرش، «توماس»، در شرکت «دوناتو» به نمای ساختمان های «سن خوزه» در افق خیره می شود. ساختمان های شیشه ای، خورشید رو به غروب را منعکس می کنند؛ نمایشی شاد و زنده از رنگ های طلایی و نارنجی. شش سال و نیم دود شده و به هوا رفته و از لحاظ پزشکی هیچ کاری نمی تواند بکند تا آن زمان از دست رفته را بازیابد. اما روزی که «ایمی» را ترک کرد، طوری به خاطر دارد که انگار همین دیروز بود.