.دستهای ادنا او را سوار ماشین کردند و تا مسجد راندند. ادنا توی ماشین آهنگ قری گذاشت و تا مسجد با آهنگ خواند و بشکن زد، بعد چادر سیاهی روی سر مونا کشید... شهریار و شهرام دم در مسجد ایستاده بوند، قرار شده بود همه ی کارها را شهریار بکند و او فقط مسلمان شود... از در مسجد گذشتند. پس مسجد که می گفتند این بود... بوی شیرینی سرش را پر کرد. بویی که تا آن روز نشنیده بود. در مراسم ختم خاله ی شهریار هم دوباره این بو را شنید... دست ادنا چادر اورا جلو کشید، آنقدر جلو که همه چیز را از پشت پارچه ی سیاه می دید، آن طرف پارچه ی سیاه مردی با عمامه ی سفید و عبای قهوه ای که روی دوش انداخته بود جلوی پایشان بلند شد. چیزی گفت که مونا جز کلمه ی سلام چیز دیگری از آن نفهمید..
شیشه شور را از روی هره ی پنجره برمی دارد. دمپایی ها را به نوبت می کند و روی هره می رود. وزنش را روی پنجره می اندازد. شیشه شور را فشار می دهد. قطره های ریز آب روی شیشه پخش می شوند. بوی تمیزی دماغش را پر می کند. روزنامه را روی سطح بی رنگ، محکم بالا و پایین می کشد. پشت قطره های آب و کف، کوچه خالی است. نه زنی، نه مردی، نه گربه ای، نه بچه ای. کوچه خوابیده.
یکی دو ساعت دیگر خیابان پر می شود از مامان ها که سرشان را از در ورودی آپارتمان ها بیرون می آورند و سر بچه ها داد می کشند. پسربچه ها که گل کوچیک بازی می کنند و دختر بچه ها که دم در خانه ی همدیگر می پلکند. فقط یک دختر مو مشکی با پسرها فوتبال بازی می کند. آن قدر ریزه است که خودش را چابک از لا به لای پسرها رد می کند و شوت می زند توی دروازه ی زپرتی که می گذارند وسط کوچه. موسی و ادنا عاشق فوتبال بودند. مامان نمی گذاشت بروند توی کوچه. می گفت: «لازم نکرده با این گوییم ها بازی کنین واسه ی من.»
موسی توی خانه رژه می رفت و می گفت: «حرفم باهاشون نباید زد. چه برسه به فوتبال بازی کردن.» این کلمه را تازه یاد گرفته بود. تا چند ماه همه چیز و همه کس مزخرف بودند. مسئله های ریاضی، پسرهای گوییم همسایه، ماهی هایی که هر از گاهی توی حوض جان می دادند، روی آب بی حرکت بالا آمدند و چپه می شدند، و شلوار پاره اش که هرچه مامان می دوخت هفته بعد دوباره خشتکش جر می خورد.
ادنا ولی دور از چشم مامان توی کوچه می پرید. مخصوصا وقت هایی که مامان تو زیرزمین بود. او لب حوض می نشست و با انگشت های پایش بازی می کرد. شصت پای چپ با راست احوال پرسی می کرد و بهش شبات شالم می گفت.
نشر چشمه
جیران گاهان