کتاب حال و هوای عجیب در توکیو

من که هنوز نمی توانستم آخرین کلمات را به خاطر بیاورم، باز حس گریه کردن داشتم. پاهایم به دلخواه خود شروع به راه رفتن کردند و در همین حال، بی اختیار اشک هایم جاری شد. اتسکیکو، اسمم را شنیدم؛ اما به عقب برنگشتم. فکر کردم که حتما در ذهنم بوده. به هر حال، امکانش خیلی کم بود که سر و کله ی سنسه اینجا پیدا شود. اتسکیکو. دوباره شنیدم که کسی اسم من را صدا زد. این بار چرخیدم و سنسه را دیدم که با حالت بدنی فوق العاده اش آن جا ایستاده بود. او کت سبک وزن اما به نظر گرمی پوشیده بود و کیف دستی اش را با خود داشت، مثل همیشه. سنسه، شما این جا چه می کنید؟

من، از سویی دیگر، هنوز هم ممکن بود به عنوان یک بزرگسال شایسته در نظر گرفته نشوم. وقتی در مدرسه ی ابتدایی بودم، آدم بسیار بالغی بودم. اما هنگامی که در طی دبیرستان پیش رفتم، در واقع کمتر بالغ شدم و بعد با گذشت سال ها تبدیل به آدمی کمابیش کودک مانند شدم. به گمانم نتوانستم خودم را با زمان همراه کنم.

وقتی به چاقوهای براق نگاه می کردم، دلم شروع به تنگ شدن برای سنسه کرده بود. وقتی به چاقوها چشم دوخته بودم، چاقوهایی آن قدر تیز که لمس آن ها بلافاصله خون را جاری می کرد، آرزوی دیدن سنسه بیشتر شد. نمی دانستم که چرا برق چاقوها چنین احساسی را بیرون کشیده بود، اما دلم برای او تنگ شده بود.