کتاب سالمرگی

رفته بودند فرنگ، مدتی فرنگ بودند.» «خب، چه خبر ماه سلطان.» «هیچی، بی بی شهربانو، خدا بهشان یک بچه داده، یک دختر، مثل پنجه ی آفتاب.» مادر متحیر واماند که ماه سلطان چه می گوید. آقاجان تا آن زمان پنج تا زن گرفته بود. همه را طلاق داده بود. جز خانم خانما و... مادر زیر لب گفت: «مگر اجاق شان کور نبود؟» ماه سلطان سرش را تکان داد و نشست کنار مادر. از تک تک حرف های شان می فهمیدم که خانم خانما می داند آقاجان بچه دار بشو نیست و می گوید: «د... مرد برو یک معاینه بکن. دوا و درمان کن. چرا هی زن هایت را عوض می کنی؟» و دوتایی می روند فرنگ با طیاره. آقاجان و خانم خانما مدتی در فرنگ می مانند، اما دست از پا درازتر ورمی گردند. بااین حال خانم خانما از رو نرفت. هر جا می نشیند و برمی خیزد، می گوید «آقاجان معالجه شده اند. طبیب های فرنگ معجزه می کنند. انشاءالله چند سال دیگر...» آقاجان حرف های او را می شنود. به روی خودش نمی آورد. خانم خانما مثل زن های دیگر آقاجان دست وپاچلفتی نبود. تحصیل کرده بود. فارغ التحصیل مدرسه ی پرستاری بود. آقاجان را وامی دارد پی کار را بگیرد. ماه سلطان با گوش های خود می شنود که به آقاجان می گوید: «این که غصه ندارد. آدم نباید گوشه ای بنشیند و زانوی غم بغل بگیرد. بچه دار نشدیم که نشدیم. راست راه بروی، کج راه بروی، مردم حرف می زنند. حرف شان تمامی ندارد. از لج مردم هم که شده، می رویم بچه ای می آوریم و بزرگ می کنیم.» آقاجان روی ترش می کند. «یعنی چه زن!» مادر گفت: «دیگر دروغ نگو ماه سلطان، حرف از خودت در نیاور زن!» ماه سلطان گفت: «الهی کور بشوم اگر بخواهم دروغ بگویم! به خدا دوتایی نشسته بودند پشت میز شام و شام می خوردند خانم خانما عینهو زن های فرنگی دستمالی انداخته بود دور گردنش، با ملاقه سوپ می کشید توی بشقاب های چینی و قاشق قاشق می خوردند. غذا را با قاشق و چنگال می خوردند، نه مثل ما با دست و پنجول. از آن روز به بعد آقاجان مدتی با خانم خانما حرف نزد. بر پرقباش برخورده بود. اما خانم خانما از رو نرفت که نرفت. زنیکه ی سلیطه با دوز و کلک، سر حرف را با آقاجان باز کرد.» اول ها ماه سلطان دختری بود شانزده ساله، چشم و گوش بسته، لاغراندام، چارقدبه سر، که همیشه پیراهن بلندی می پوشید که تا قوزک پایش پایین می آمد. پیراهنش بیشتر وقت ها چرکمرد بود. گالش به پا می کرد و تا می آمد حرف بزند، رنگ به رنگ می شد و گوشه ی ناخنش را می جوید. بعدها توی دم و دستگاه آقاجان قد و قامتی به هم زد. رنگ و رویی پیدا کرد. حالا تکه ای بود تودل برو، سفید و تپل با لپ های قرمز. آقاجان بدش نمی آمد دستی به سر و گوش او بکشد. خانم خانما چپ چپ نگاهش می کرد و می غرید: «نگاه کن. دختر دهاتی، هفت تا توله ی قد و نیم قد زاییده، اما روزبه روز بهتر رو آمده.» خانم خانما می گفت: «چشم نداشتم او را ببینم. والله صدبار گفتم قربان خدا بروم. به آن که دستش به دهانش می رسد و بچه می خواهد، یکی هم نمی دهد. اما به آن که به نان شبش محتاج است، هفت تا هفت تا بچه می دهد.» و ماه سلطان گفته بود: «خدا عادل است، مال دنیا را داده به آن ها، بچه را داده به ما!» «خودم دیدم خانم خانما نشسته اند پای آینه ی قدی قدیمی شان و گریه می کنند... صورتش را توی آینه دیدم، چشم هایش دو تغار خون بود. دلم برایش سوخت. شب سر نماز، دعای شان کردم. خدا شاهد است، که خودش حاجتش را برآورد.»