کتاب پنجره ی مخفی،باغ مخفی

تاددونی با خودش فکر کرد، زنی که عشق او را ربوده، عشقی که همه ی وجود اوست، دیگر زن باارزشی نیست. بنابراین تصمیم گرفت او را بکشد. او این کار را در گوشه ی محل برخورد خانه و انبار که زاویه ی تندی داشت انجام می داد. جایی که زنش آن را باغ خود می نامید.

خانم گاوین با شتاب به طرف آشپزخانه آمد. اوضاع را برانداز کرد و گفت: «اوه، چیزی نیست. از جیغ ودادی که راه انداختین، فکر کردم گلوتون رو بریدین. یک کم برید اون ورتر، کمی جابه جا بشید، آقای رینی!»

سیم را با انگشتانش کشید تا سوکت آن را بگیرد، و چرخید تا آن را درون پریز فرو کند… و بعد ناگهان نگاهش خشک شد. از اینجا می توانست پنجره ی کوچک سمت چپ در را ببیند. از این زاویه می توانست ایوان پشت خانه را ببیند، همان جایی که جناب شوتر مرموز، دست نوشته را زیر قطعه سنگی قرار داده بود. هم چنین می توانست محفظه ی آشغال را هم مشاهده کند، جسمی روی آن قرار داشت. در حقیقت دو جسم، شیئی سفید و شیئی سیاه. جسم سیاه رنگ بسیار آشفته به نظر می رسید؛ برای لحظه ای دلهره آور، مورت احساس کرد، که عنکبوتی غول پیکر روی آن چمباتمه زده. سیم تلفن را انداخت و به سرعت سراغ چراغ ایوان رفت و آن را روشن کرد. بعد برای مدت زمانی - نمی دانست برای چه مدت، و اهمیتی هم به آن نمی داد - قدرت هرگونه جنبش و حرکتی از او گرفته شد. چیز سفید، برگه کاغذی بود - برگه ای کاملا مرتب در ابعاد 11*5/8 که روی آن چیزی نوشته شده بود. با وجود این که محفظه ی زباله، شیرین، پانزده فوت از جایی که مورت در آن ایستاده بود دورتر بود، اندک کلماتی که روی آن بود با خط درشت نوشته شده بود و به راحتی می توانست آن را بخواند. فکر کرد که شوتر برای نوشتن این جملات باید از یک مداد با نوک بسیار نرم استفاده کرده باشد، یا از تکه ای زغال. به خاطر داشته باش، فقط 3 روز فرصت داری. من با کسی شوخی ندارم. متن نوشته شده، این بود. چیز سیاه رنگ بامپ بود. شوتر به طور قطع، گردن گربه ی بیچاره را قبل از میخکوب کردنش توسط پیچ گوشتی، که از ابزارهای خود مورت بود، شکسته بود.