کتاب شکوفه های عناب

آرام نداشتید. پشت هم سخن می گفتید. خشمگین بودید از بی عدالتی، زورگویی. مدت ها بود می دانستم با طبع سرکشی که دارید، در شغل دیوانی که به جز خط و ربط و سواد و سیاهه کرنش و چاپلوسی و تملق هم از اجزای آن است، دوام نمی آورید. شازده با چوب دستی نوکری را زده بود. نوکر ضجه زده و جرم ناکرده را به گردن نگرفته بود و شما طاقت نیاورده بودید. چوب را از دست شازده گرفته و خرد کرده بودید و جلو چشمان بهت زده ی حاضران و فریاد غضب آلود شازده از خانه بیرون آمده بودید. حالا می لرزیدید از خشم. از این بی عدالتی که دیده بودید و فریاد رسی نبود. نه عدلی، نه عدلیه ای. سعی کردم دلداری تان بدهم. خشم و خستگی از جان تان بیرون می ریخت، مثل زهرابه… تا آرام گرفتید و رفتید به گوشه اتاق و در خود فرورفتید.

روزگارم در آنی زیرورو شد. وقتی که ما به دامغان سفر کرده بودیم عکاس خانه مورد هجوم واقع شد و تمام وسایل عکاسی و تعداد معتنابهی از شیشه ها و وسایل ظهوروثبوت خرد شد یا سوخت و یا به تاراج رفت. هنگامی که از سفر بازگشتیم. صحرای محشری پیش روی مان بود. موسیو بهت زده به ثمره ی بربادرفته ی یک عمرخیره شد. زبانش بند آمد و همان جا مبتلا به فجاه شد و به زمین افتاد. نمرد، اما در بستری افتاد که دیگر از آن برنخاست. من هم دوباره سلندر شدم. حتی محل خواب خود را هم از دست داده بودم. ناچار نزد پدر و مادرم بازگشتم که چند ماهی بود ندیده بودم شان. هر دو نحیف تر و خاکستری تر شده بودند و بیماری پدر شدت گرفته بود. هر دو از دیدن من خوشحال شدند. پدر بروز نداد. مادر بی محابا محبت خود را فاش کرد. به گریه افتاد.. خواست که آخر عمری نزدشان بمانم. دوباره همان زندگی...؟