کتاب جایی که کوه بوسه می زند بر ماه

کوه بی ثمر، در واقع قلب شکسته ی اژدهای سبز است! هیچ گیاهی روی آن کوه نمی روید و هیچ جانداری آن جا دوام نمی آورد. زمین های سرتاسر کوه، سفت و سخت هستند و آب رودخانه، به خاطر غم و اندوه اژدهای سبز، هم چنان تیره است. تا زمانی که اژدهای سبز بی کس و تنهاست و دست کم به یکی از فرزندانش نرسیده است، کوه بی ثمر همین طور بی ثمر می ماند! مین لی با آن که بارها این را از پدرش پرسیده بود، باز هم پرسید: «چرا هیچ کس آب آن چهار رودخانه ی بزرگ را به کوه نمی آورد؟ مگر این کار اژدهای سبز را خوشحال نمی کند؟» هربار که پدر این افسانه را نقل می کرد، مین لی از خود می پرسید، که اگر روزی کوه پوشیده از گل و میوه شود، چه ثروتی برای روستای نیازمندش به ارمغان می آورد!؟ پدر مین لی گفت: «موقعی که فرزندان اژدهای سبز، خود را به آب تبدیل کردند، به آرامش رسیدند و روح شان آزاد شد. حالا دیگر روح شان در آب نیست بنابراین اژدهای سبز نمی تواند آن ها را در رودخانه پیدا کند. بیش تر از صدسال پیش، مردی سعی کرد با ریختن سنگ های کوه در رودخانه ها، آن ها را به حالت قبلی شان برگرداند.» مادر مین لی حرف شوهرش را قطع کرد و گفت: «آن مرد به خاطر روح یک اژدها این کار را نکرد!» مادر هیچ وقت داستان های پدر را در بست قبول نمی کرد، چون احساس می کرد آن ها مین لی را خیالباف بار می آورند و باعث می شوند که به فکر و خیال فرو رود! در هر صورت ادامه داد: «مادربزرگم به من گفت که آن مرد، یک هنرمند بود و سنگ های کوه را برای این می کند تا از آن ها مرکّب سنگ درست کند.» مین لی پرسید: «آن مرد بالاخره برگشت؟» مادر آهی کشید و گفت: «نه، احتمالا مرکّب خوبی درست نکرد. شاید هم جای دیگری، کار به درد خورتری گیر آورد! غلط نکنم برنز زین اسبش، به تمام دار و ندار ما می ارزیده!»