کتاب شهر معمولی

آن قدر به مدرسه های جدید رفته بودم که دقیقا می دانستم قرار است چه اتفاق هایی بیفتد. احتمالا معلم از من می خواست بایستم، اسمم را بگویم و اینکه اهل کجا هستم. من هم می ایستادم، اما به جای آنکه چیزی بگویم، همین طور ساکت می ماندم و زل می زدم. دهانم باز می ماند، اما کلمه ای از آن بیرون نمی آمد. قضیه این است: من همه جا کلمه می بینم؛ همه جا… و همیشه. آن ها را جمع می کنم؛ درباره شان فکر می کنم. وقتی با ماما و فرنی جو یا خاله کلیو حرف می زنم، راحت می گویمشان؛ اما وقتی سعی می کنم در آن واحد با بیشتر از یک نفر حرف بزنم، کلمه ها به هم می ریزند. مثل دانه های برف روی زبانم آب می شوند، از گوشه های لبم بیرون می پرند و غیب می شوند! و من همین طور آنجا می ایستم؛ پلک زنان، با دهان باز و مثل ملکه ی شهر احمق ها.

حداقل می توانم بگویم تا پیش از این، همیشه همین طوری بود؛ اما دره ی نیمه شب قبلا مکانی جادویی بوده، پس شاید امروز با روزهای دیگر فرق داشته باشد. به کفش های پرکلمه ام خیره شدم و تمرین کردم: «اسم من فلیسیتی جونیپر پیکله. من اهل اینجا و اون جا و همه جای دنیام.» چیزی که می خواستم بگویم، از چیزی که حقیقت داشت، بهتر بود. حقیقت: من فلیسیتی جونیپر پیکل هستم و اهل هیچ جای دنیا نیستم! آه کشیدم. به گمانم این همه اسباب کشی و گشت و گذار باید باعث می شد جسور و خوش حال و رها شوم. عجیب است که فقط حس می کنم گم شده ام.