کتاب دخترک کبریت فروش

سوز سرما قیامت می کرد، برف می بارید و هوا رو به تاریکی می رفت. آخرین شامگاه سال بود، شب سال نو. در این هوای سرد و تاریک دخترکی در خیابان می پلکید. یک لاقبا و پا و سر برهنه بود. از خانه که آمد بیرون دمپایی پایش بود؛ اما برایش خیلی بزرگ بود راستش، دمپایی ها مال مادرش بود. وقتی دخترک داشت از وسط خیابان شتابزده می گذشت تا از سر راه کالسکه تیزرویی کنار برود، هر دو دمپایی را گم کرده بود. یک لنگه اش را نتوانست پیدا کند، و لنگه دیگر را پسرکی درر بوده و هرّه کرّه کنان فریاد زده بود که وقتی صاحب طفلی شود، آن را ننویش می کند. و حالا دحترک بیچاره پای برهنه کوچه و خیابان ها را گز می کرد. پاهایش از سوز سرما ورم کرده و قرمز شده بود. دسته ای چوب کبریت به دست داشت و بیش از آن در جیب پیشبندش بود. تمام روز نه کسی از او خرید کرده و نه یک پاپاسی کف دستش گذاشته بود. سرما زده و گرسنه، در شهر پرسه می زد؛ چشمش از زندگی ترسیده بود، طفلک بیچاره! دانه های برف رو گیس دراز بورش می بارید. خرمن گیسوانش به زیبایی تمام پشت گردنش حلقه شده بود، اما او به این طور چیزها هیچ وقت توجهی نمی کرد. از پنجره تمام خانه ها نور می تابید، و بوی بریان شدن غاز در سراسر خیابان به مشام می رسید. خب، شب سال نو بود دیگر و همین فکر او را به خود مشغول می کرد. باری، رفت رو سکو کوچک وسط دو خانه نشست و پاها را زیرش جمع کرد. اما بیشتر سردش شد. می ترسید برگردد به خانه، چون یکدانه کبریت هم نفروخته بود و نگران بود احتمالا از پدرش کتک بخورد. به علاوه، خانه اش دست کمی از سرمای خیابان نداشت. در یک اتاق زیرشیروانی سفالی زندگی می کرد. با آنکه آن ها سعی کرده بودند سوراخ ها و شکاف های بزرگ را با کاه و کهنه پ اره های بگیرند، باد زوزه کشان به درون می وزید.