کتاب تاراس بولبا

اکنون پیشاپیش خوشحال بود که با دو پسرش در اردوگاه حضور پیدا کرده و بگوید: « ببینید، نگاهی به این دلاورانی که برای پیوستن به شما آورده ام بیندازید! » ؛ آن ها را به همه یاران قدیمی اش که در جنگ ها شرکت کرده و آبدیده شده بودند معرفی کند و شاهد نخستین درخشش هنرهای رزمی و ظرفیت شان در باده گساری باشد که این کار را هم جزو افتخارهای شهسواران می دانست. ابتدا فکر کرده بود آن ها را تنها بفرستد. اما ظاهر نوجوانانه، قد وبالا، زیبایی قدرت مندانه ی اندام هاشان که شور و حرارت جنگ جویی را در او برانگیخته بودند، باعث شد تصمیم بگیرد همراه شان برود، آن هم همین فردا، حال آن که هیچ اجباری به این کار نداشت و خودرایی و کله شقی اش باعث گرفتن چنین تصمیمی شده بود.

از ساعت ها پیش، ماه در بلندای آسمان بر سراسر حیاط که پر بود از خفتگان، توده های انبوه درختان بید و پرچین هایی که علف های بلند آن ها را در خود پوشانده بودند، نورافشانی می کرد. زن بی نوا همچنان بالای سر عزیزانش نشسته بود و بی آن که یک لحظه از آن ها چشم بردارد، به فکر خوابیدن نبود. اسب ها که هم اکنون نزدیک شدن سحر را حس کرده بودند، این جا و آن جا توی علف ها به یک پهلو خوابیده بودند و همزمان یک لحظه از علف خوردن بازنمی ایستادند. برگ های نوک درختان بید زمزمه را آغاز کرده بودند و زمزمه شان که به آرامی جویباری نرم می مانست رفته رفته تا پایین تنه هاشان فرود می آمد. مادر تا سپیده دم به شب زنده داری بر بالین پسرانش ادامه داد بی آن که کوچک ترین خستگی ای احساس کند، در دلش دعا می کرد سپیده ی صبح هرگز ندمد.