کتاب سفیدی مرگبار

همانطور که به دیوار راهرو تکیه داده بود که ستون های سنگی کنده کاری داشت و درهای چوب بلوطش بسته بودند، آماده شد که در جوابش به او تلفن کند. از زمانی که «رابین» تعقیب «جیمی» را قبول نکرده بود، با هم حرف نزده بودند.

از آن وقت «رابین» بارها این گفت و گو را در ذهنش مرور کرده بود. وقتی «لورلی» از «استرایک» حرف می زد، صدایش حس مالکیت تردیدناپذیری داشت. «استرایک» وقتی به دردسر افتاده بود، به «لورلی» زنگ زده بود (خب باید هم زنگ می زد. پس چه باید می کرد، به تو در «آکسفورد شایر» زنگ می زد؟)

و تمام آخر هفته را در خانه «لورلی» گذرانده بود (با هم در رابطه اند، پس کجا باید می رفت؟)، «لورلی» از او مراقبت کرده بود، به او دلداری داده بود و شاید در مورد سوءاستفاده «رابین» با او موافق بود، کسی که اگر نبود، شاید این اتفاق هم پیش نمی آمد.