کتاب زندگی واقعی سباستین نایت

گهگاه ناگزیر به این باور می رسم که پژوهشم به تدریج به رویایی بدل شده بود که از الگوی واقعیت برای سرهم کردن اوهام و خیالات بهره می گرفت.

کسی نمی داند در ویکتوریا چه اتفاقی افتاد، اما یکی دو ساعت بعد کلر به خانه ی شلدون تلفن کرد و با خنده ی کوتاه و بسیار حزینی به او گفت سباستین حتی به او اجازه نداده روی سکو صبر کند تا قطار راه بیفتد. نمی دانم چطور، ولی تصویر بسیار روشنی از او در ذهن دارم که به آنجا می رسد، چمدان به دست، لب ها آماده ی باز شدن به لبخندی شیطنت آمیز، در حالی که چشم های تیره اش به پنجره های قطار خیره می شود و به دنبال او می گردد، سپس می یابدش، یا شاید اول سباستین او را می بیند... حتما با خوشحالی، یا شاید با شادی بیش از حد، گفته «سلام، من هم آمده ام!»

همیشه از این که مشتریان رستوران ها به آن رازهای زنده توجه نمی کنند ناراحت و اندوهگین شده ام، به همان افرادی که برایشان غذا می آورند، کتشان را می گیرند و در را برایشان باز می کنند. یک بار به تاجری که چند هفته پیش تر با او ناهار خورده بودم، گفتم زنی که در رستوران کلاهمان را به ما تحویل داد در گوشش پنبه گذاشته بود. او گیج و متحیر به من نگاه کرد و گفت اصلا یادش نمی آید زنی آنجا بوده باشد.