کتاب وقتی خاطرات دروغ می گویند

انا به آشپزخانه می آید و جزوه هایش را روی میز می اندازد. « مامان، تو تازگی چه دروغ هایی گفتی؟ » وسط خرد کردن فلفل روی تخته گوشت، یک دفعه وحشت زده می چرخم. قلبم به شدت می زند. اون چی می دونه؟ مطمئنا نمی تونه واقعیت رو فهمیده باشه. « مامان، دستت رو بریدی! » به انگشتم اشاره می کند. پایین را نگاه می کنم. « وای! » شیر آب سرد را باز می کنم و انگشتم را زیر آب می گیرم. بریدگی اش عمیق نیست. « منظورت چیه؟ » آب دهانم را قورت می دهم و لب هایم را با زبانم تر می کنم. می دانم که صدایم می لرزد. « از چه دروغ هایی حرف می زنی؟ » نفس سریعی می کشم و خودم را برای بدترین اتفاق ممکن آماده می کنم. « برای تکلیف درس دینی و اخلاق می خوام. » پشت میز آشپزخانه می نشیند، از روی دسته جزوه هایش، دفترچه یادداشتی برمی دارد و با خودکار رویش ضربه می زند. آسودگی خیال، ناگهانی و عمیق مرا دربرمی گیرد، مانند هجوم یک باره هوای خنک روی پوست آدم. خدا رو شکر. حتی قادرم خنده کوچکی بکنم، البته خودم هم نمی دانم چه طور این امکان را پیدا کرده ام. در حالی که سعی می کنم صدایم بی تفاوت به نظر برسد، می گویم: « خب، همه ما دروغ می گیم. مگه نه؟ » همان طور که لبش را می جود، لحظه ای به سوالم فکر می کند. « حتی آدم های مذهبی؟ منظورم اینه که... » خودکارش را در هوا تکان می دهد. « مثلا کشیش ها و نمایندگان محلی شون. » به ماجراهای هولناکی که سال هاست در مورد یتیم خانه های کاتولیک برملا می شود، فکر می کنم. در مورد کشیش های محلی ای که پسرانی را که در گروه کر کلیسا شرکت دارند، مورد سوء استفاده جنسی قرار می دهند و راهبه هایی که زیردستان خود را مورد تجاوز جنسی قرار می دهند. « مخصوصا اون ها. »