کتاب آلبر کامو و آندره مالرو

کتاب «آلبر کامو و آندره مالرو؛ نامه ها و متون دیگر» نامه نگاری هایی است که بیش از ۱۵ سال بین آندره مالرو و آلبر کامو جریان داشت. نخستین نامه در ۳۰ اکتبر ۱۹۴۱ نوشته شده و گمان می رود آخرین نامه کوتاه نیز در سال ۱۹۵۹ به قلم آلبر کامو نوشته شده باشد. طی این مدت، کامو به همان «نویسنده برجسته »ای بدل شد که مالرو از نخستین باری که دست نویس «بیگانه» را خواند آن را احساس کرده بود: عضو فعال گروه تئاتر دوتراوای الجزیره و اندیشمندی متعهد که تمام دنیا او را خواهد شناخت.

مالرو نیز به گلیسم پیوست. او را می توان از مبلغان الهام بخش این اندیشه سیاسی به شمار آورد. در سال ۱۹۳۳ هنگامی که جایزه گنکور از ژانر داستانی دور می شد تا به آثاری در زمینه هنر اختصای یابد، کامو خود را با اشتیاق وقف تئاتر می کرد؛ چیزی که مالرو با آن بیگانه بود.

۳۶ نامه، دیدارها و تبادل نظرها، برای گذر از «تحسین» و رسیدن به واژه «دوستی». احترام و توجه متقابلی که در این نامه نگاری ها و نوشته های کامو و مالرو به چشم می خورد حاکی از نقش کلیدی آن ها در تکوین مقاله نویسی و ادبیات است.

سوفی دوده، گردآورنده کتاب، در بخشی از پیشگفتار آن نوشته است: مکاتبات کامو و مالرو کمتر از مکاتبات او با لویی گوییو، رنه شار یا روژه مارتن دو گار است، اما با این حال، حکایت از رابطه پیچیده ای دارد که به خوبی توان تاب آوردن در برابر مجادلات روشنفکران و خشونت تاریخی «قرن وحشت» را داشت. اگر چه خلق وخوی این دو مرد کاملا متفاوت بود و خط سیر سیاسی و ادبی شان، جز در زمان جنگ، کاملا همسو نبود و پس از جنگ هر یک راه خود را رفتند، اما این نامه ها نشان می دهد که آن ها در مسائل اساسی با هم هم عقیده بودند؛ وفاداری و روشنفکرانه و صداقتی که رویدادهای سیاسی و زندگانی هیچ گاه نتوانست ارزش ها و تعهدات مشترک را، که به گفته مالرو، به راستی «مایه مباهات هر دوشان بود»، زایل کند.