کتاب داستایفسکی به آنا

هامبورگ، ۲۳ مه ۱۸۶۷ ساعت ده صبح، به درسدن من مقدس نیستم، فرشته نورانی من، آن کسی که روحی پاک دارد تویی. عجب نامه دلربایی دیروز برایم فرستادی! بوسیدمش! در وضعیتی که من هستم نامه ات حکم گزانگبین آسمانی را داشت. حداقل می دانم وجودی هست که من را برای همه زندگی دوست دارد. چه وجود مهربان و نورانی و متعالی ای هستی. همه عمر بی حد دوستت خواهم داشت. تنها چند سطری باعجله برایت می نویسم. باید سریع بروم پست، شاید رسیده باشی برایم پول بفرستی و امروز بگیرمش. خدا کند اینطور باشد. یک سکه هم ندارم و امروز حتما صورتحساب هتل را می آورند، چون یک هفته است اینجا اقامت دارم و همه هتلها حسابهاشان را سر یک هفته می آورند. اگر پول امروز به دستم نرسد، هیچ کاری نمی توانم بکنم، جز اینکه یک شبانه روز دیگر هم تحمل کنم. البته نگران نباش، عزیزم. دیگر اینکه دیروز یکباره هوا سرد شد، به قدری سرد که اصلا عجیب بود؛ کل روز باد و باران. امروز اگرچه باران نمی بارد، گرفته و ابری ست، بادمی آید و خیلی سرد است. نمی دانم چه طور شد که دیروز گوشم سرما خورد، حوالی غروب هم باز دندان درد امانم را برید. پنج دقیقه ای تیر می کشید و همین طور یکریز نبض می زد. تمام شب را خانه نشسته بودم، یا بهتر بگویم. افتاده بودم و هرچه به دستم می افتاد می پیچیدم به خودم. امروز هرچند درد دندانم خوب شده، حس می کنم گوشم هنوز خوب نشده و باز دارم سرما می خورم و دندان درد شروع می شود. برای همین هم، عزیزکم، ممکن است پول را هم که بگیرم، نیایم. می ترسم، عزیزم. وقتی می آمدم اینجا شبی جهنمی را در قطار با سرما و پالتوی نازکم گذراندم. حالا هم که سردتر شده. بگذار کمی صبر کنم، فرشته من. وگرنه چند سالی گرفتار همین دندان درد خواهم بود. بگذار کمی صبر کنم، عزیزم، نرنج و عصبانی نشو. خیلی دوستت دارم، اما هیچ خوب نیست که با آه و ناله بیایم خانه. با این همه امیدوارم دندان دردم دیگر کاملا ساکت شود و باز شروع نکند؛ خدا کند. آن وقت دیگر یک لحظه هم معطل نمی کنم، باورکن، باور کن که خیلی دلم می خواهد کنار هم باشیم. فرشتهمن، به خاطر نامه دیروزم من را ببخش، به دل نگیر و حتی ذرهای هم دلخور نشو. تا دیدار نزدیک. با تمام جانم در آغوشت می گیرم و بارها می بوسم. همسر عاشقت داستایفسکی