«از اعماق» مهم ترین و طولانی ترین نامة «اسکار وایلد» نویسندة برجستة قرن نوزدهم محسوب می شود و از قانون کلی حاکم بر نامه نگاری هایش مستثنی است. او این نامه را در سه ماهة پایانی دوران حبس خود (ژانویه مارس 1897) در زندان ردینگ خطاب به «لرد آلفرد داگلاس» دوست نزدیکی که در نتیجة رفاقت با او به زندان افتاد نوشته است. او در این نامه به مرور خاطرات این دوستی و شرح پیامدهای ناگوار آن می پردازد و با اشاره به تفاوت های دیدگاه خود و داگلاس، دلایل و انگیزه های خود را برای تداوم بخشیدن به این رابطه توضیح می دهد. وایلد در عین حال که این نامه را به قصد گفت وگو و ارتباط با داگلاس نوشته، اما از طریق آن سیر تحول زندگی خویش را بیان می کند.
کتاب از اعماق
مرکز
اسکار وایلد
