چقدر دلم به حال کودکی که به دنیا آمد می سوزد. این کودک، ناخواسته پا به جهنمی می گذارد که هر انسان بالغی از آن گریزان است.
علاقه ی رذیلانه ای است تولید نسل آدمی در چنین جغرافیایی که محکوم به جنگ است!
فرزندان باید تقاص کدام گناه انجام نداده را پس بدهند؟
وحشت با او رشد می کند، بزرگ می شود و نهایت آرزوی چنین انسانی چیزی جز رهایی از بدبختی معصومانه اش نیست.
ایجاز