کتاب ژولیوس گورخر

«احتمال این که یه شهاب سنگ از آسمون بیاد و به تو آسیب بزنه، بیشتر از اینه که یکی از اون هیولاهای تنبل تو رو بگیره!» ژولیوس گفت: «این احمقانه ترین چیزیه که تا حالا شنیدم! مسخره ست. من یه عالمه گورخر می شناسم که شیرها خوردنشون.»

زندگی ژولیوس در دشت های پر از بوته و گرد و خاک آفریقا، همه اش به تفریح و بازی نمیگذشت. (توضیح دقیق تر: به خوردن علف می گذشت!) هر چهارشنبه مامانش، او و برادر مزاحم احمقش، براتوس، را به دریاچه می برد، ولی ژولیوس از این کار بیزار بود. ژولیوس از دریاچه متنفر بود.

ژولیوس گفت: «ببین، ما همه مون می دونیم که قراره بمیریم، ولی با این حال ترجیح می دیم تو دهنت رو ببندی!» کورنلیوس همانطور که شمشیرش را بیرون می کشید، گفت: «پا شین. ما از پسش برمی آیم! تمرین های اضافه ای که این هفته کردیم، ازمون ماشین های جنگی به دردبخوری ساخته!» هیچکس محلش نگذاشت. میلوس از توی تاریکی بیرون آمد. «ما هیچ شانسی جلوی قهرمان های بزرگ امپراتوری نداریم. شاید بهتر باشه یه بار برای همیشه فقط دراز بکشیم و بذاریم اون ها کار رو تموم کنن.»