کسانی که می خواهند دیگران را به کنش جمعی برانگیزند می کوشند اجتماع را مفتون روایت دراماتیکی کنند که به برهه زمانی خاص شان معنا بدهد و عواطف را برانگیزد. آن ها تلاش می کنند این لحظه را نقطه عطف درام جلوه دهند، نقطه ای که کفه های پیروزی و تراژدی در آن برابری می کنند و نتیجه به انتخاب اجتماع وابسته است. سعی می کنند مخاطبان را روی صحنه بیاورند و هر فرد را از یک تماشاچی علاقه مند به یک بازیگر درام اجتماعی، یک بازیگر تاریخ، تبدیل کنند. آن ها می کوشند این ادراک را به وجود بیاورند که این لحظه همان لحظه ی آزمون روایت خودزندگی نامه ای هر فرد هم هست، همان لحظه ای که وقتی در آینده از افراد بپرسند «در پاسخ به ندای تاریخ چه کردی؟» نشان می دهد چندمرده حلاج اند