از پلوتارک به همسرش: امیدوارم این نامه باعث بهبود حالت شود. پیکی که برای رساندن خبر مرگ فرزندتان به سوی من اعزام نموده بودی ظاهرا در جریان سفرش به آتن مرا از یاد برده است، اما من این خبر را به تدفین به پایان رسیده، این مراسم به نحوی برگزار شده باشد که باعث رضایت خاطرت در زمان حال و در آینده، هرگاه که آن را به خاطر می آوری، شده باشد و...
فرض کن که ما نیز از آن دسته مردمی بودیم که به شدت تحت تأثیر وقایع قرار می گرفتیم و به شکل مبالغه آمیزی هر رویدادی را به تقدیر منتسب می نمودیم و برای تعیین سعادت یا عدم سعادت خویش بر ارزیابی های تصادفی متکی بودیم: حتی اگر چنین بودیم نیز تو نباید به ناله و زاری ملاقات کنندگان فعلی ات توجه می نمودی که تماما ناشی از سنت های بی پایه و اساس جامعه است. بهتر است همیشه در خاطر داشته باشی که آن ها مستمرا به تو به خاطر فرزندانت، خانه ات و طریقه ی زندگی ات رشک می برند. تا زمانی که دیگرانی هستند، که با وجود مصیبت فعلی، حاضرند جای تو باشند بسیار برای تو زشت و نازیبنده است که به جهت این رویداد نالان و گریان باشی؛ در حالی که باید اجازه دهی منشاء این درد، تو را به این باور برساند که ما چقدر در داشته های فعلی خود سعادتمندیم.
