کتاب عاشقان ژاپنی

خانواده ها خودشان را تسلیم کرده بودند، چون چاره ی دیگری نداشتند و با این کارشان وفاداری خود را به ایالات متحد نشان می دادند و حمله ی نیروهای ژاپنی در پرل هاربر را محکوم می کردند. این سهم آن ها در جنگ بود. رهبران ژاپن این را گفته بودند و تعداد کمی مخالف علیه آن ها قد علم کرده بودند. مقصد خانواده ی فوکودا اردوگاه توپاز در بیابان های یوتا بود، اما این قضیه تا ماه سپتامبر مشخص نبود. در این زمان شش ماه بود که آن ها در مسیر مسابقه سکنی گزیده بودند.

در سان فرانسیسکو تجمع اعتراض آمیز سفیدپوستان در خیابان ها به راه افتاد تا از کسانی که به خوبی آن ها را می شناختند حمایت کنند، از مغازه دارهایی که هر روز از آن ها خرید می کردند، از ماهیگیرها، از نجارهایی که اغلب با آن ها داد و ستد می کردند، از دخترها و پسرهای هم کلاس بچه هایشان، از همسایه هایشان. بسیاری از آن ها در سکوت قبل از طوفان بودند، اگرچه هیچ تحقیر نژادپرستانه یا توهین و طعنه و کنایه های مخربی در کار نبود. دو سوم کسانی که تخلیه شده بودند، متولد آمریکا و شهروند آمریکایی محسوب می شدند.

ژاپنی ها باید ساعت ها در صف های طویل جلوی میز مقامات می ایستادند تا اسم آن ها را بنویسند و به آن ها برچسبی بدهند که به گردن بیاویزند که شماره ی شناسایی آن ها بود و سهمیه ی غذای خود را هم بگیرند. مسیحیان فرقه ی کوئیکر با این برنامه ها مخالف بودند و می گفتند این آب، میوه و ساندویچ دادن ها نژادپرستانه و ضدمسیحی است.