کتاب توبه گرگ

شتاب زده خود را به کنار ساحل رساند. عصبی و هراسان به سوی دریا رفت، موج های خروشان با شتاب مچ پاهایش را در بر گرفتند، دست هایش لرزش خفیف داشتند اما مگر در برابر لرز از دست دادن لیلی اش، مهم بود؟ دریای بیکران وسعتش به بزرگی قلب لیلی اش بود. آخ لیلی لیلی جانش کجا بود؟ تپش های قلبش دوتا یکی می زد... فقط خدا می توانست رحمی به دل عاشقش کند. چنگی به موهایش زد نعره ی لیلی لیلی گفتن هایش، گوش فلک را هم کر می کرد. چه برسد به مردهایی که کنارش ایستاده و چند نفر به دل دریا هجوم برده بودند. آب از سر و صورتش چکه کرد. با دیدن قایق واژگون، رعشه ای بی امان به جانش افتاد. ای کاش لیلی تنها به دل دریا نمی رفت. ای کاش نمی گذاشتند او به کنار ساحل برود. امیدش را از دست نداد این بار نعره بلندتری کشید: -لیلی... لیلی... چند قطره اشک از گوشه ی چشمش چکید. اشک هایش درد داشت. به خدا که درد داشت؛ مگر می توانست از این ثانیه به بعد نفس بکشد؟ به ولله که حرام است حرام! باید لیلی اش را از موج های دریا پس می گرفت. بدون لیلی نمی توانست حتی نفس بکشد. سرش را رو به آسمان بلند کرد و از ته دل فریاد کشید: -خدا... خدا... خدایا کمکم کن...