درسی روشن گرانه درباره ی انسانیت.
چیزی که لوکلزیو خلق می کند، پرده ای بافته شده از نقوش یأس و امید است.
این اثر بدون تردید در زمره ی رمان های بسیار بزرگ قرار می گیرد.
وقتی که هوا سرد است و منتظر رسیدن قطار هستی، شب ها طولانی می شوند.
اردوگاه نورشمس بی شک آخر دنیاست چرا که به نظرم می رسد بعد از آن دیگر نمی توانیم چیزی داشته باشیم و دیگر حتی امید هم نمی توانیم داشته باشیم... وقتی سربازان خارجی، ما را سوار بر کامیون های برزنت کشیده کردند و به اینجا به انتهای دنیا، محلی که کسی نمی تواند خیلی از آن فاصله بگیرد، آوردند، فهمیدم که دیگر هیچ گاه، چیزهایی را که دوست داشتم، نخواهم دید.
می توان گفت که هدف اصلی این ژانر، «زندگی بخشیدن به تاریخ» از طریق ساختن داستان هایی درباره ی گذشته یا یک دوره ی تاریخی خاص است.