کتاب دگرگونی ساختاری حوزه عمومی

همزمان با ظهور سرمایه داری تجاری اولیه، بنیان های گونه ای نظم اجتماعی نوین شکل گرفت. از قرن سیزدهم، اجزا و عناصر این نظم نوین از دولت شهرهای شمال ایتالیا به طرف اروپای شمالی و غربی گسترش پیدا کرد و در آغاز سبب شکل گیری مراکز فروش کالاهای عمده در آلمان و هلند و سپس نمایشگاه های بزرگ تجاری در مسیرهای تجارت راه دور شد. اجزا و عناصر این نظم نوین در آغاز بدون هیچ مشکلی با ساختار قدیم قدرت انطباق پیدا می کرد. آن ادغام اولیهٔ اومانیسم بورژوایی در فرهنگ اشراف درباری را که در جامعهٔ فلورانس دورهٔ رنسانس مشاهده می کنیم، بایستی در ارتباط با همین رخدادها تحلیل کرد. سرمایه داری اولیه نه فقط از حیث اقتصادی که زومبارت به خوبی توصیف کرده است (روشی خاص در انجام تجارت که ویژگی اصلی آن «سود شرافتمندانه» بود) بلکه از حیث سیاسی نیز محافظه کار بود. این شیوهٔ سرمایه داری تا زمانی که بر شیوهٔ تولید قدیمی مبتنی بود (یعنی سازمان فئودالی تولید کشاورزی که خود متکی به دهقانان و تولید کالای خرد توسط اصناف صنعت گر شهری بود)، ویژگی هایی متناقض و ناهماهنگ داشت. بدین معنی که از یک سو سبب استحکام ساختار قدرت در جامعه ای شد که بر املاک ارضی مبتنی بود و از دیگر سو سبب آزاد ساختن نیروهایی می شد که این ساختار قدرت را تهدید می کرد. ما در اینجا به بررسی اجزا و عناصر روابط تجاری نوین می پردازیم؛ مبادلهٔ کالاها و خبرها، که محصول تجارت راه دور در سرمایه داری اولیه بود. شهرها از همان آغاز دارای بازارهای محلی بودند. اما این بازارها توسط اصناف و شرکت ها به شدت کنترل می شدند و بیش از آنکه به تبادل آزادانهٔ کالاها بین شهر و روستا کمک کنند ابزاری برای تحیکم سلطه بر مناطق دوروبر بودند. همزمان با پیدایش تجارت راه دور که بر طبق تحقیقات پیرن شهر صرفا محل انجام آن بود، گونه ای جدید از بازارها پدید آمدند. این بازارهای جدید بعد از مدتی به مراکز تجاری ادواری تبدیل شدند و همزمان با توسعهٔ فنون سرمایه گذاری (مشهور است که اوراق اعتبار و سفته از قرن سیزدهم در مراکز تجاری شامپاین مورد استفاده بوده است) به صورت بازارهای بورس درآمدند. در سال ۱۵۳۱ آنتورب به یک «مرکز دائمی تجاری» تبدیل شد. هر چند مبادلات تجاری نوین بر مبنای قواعدی شکل گرفت که توسط قدرت سیاسی دست کاری می شد، لیکن سبب ظهور شبکهٔ گسترده ای از روابط اقتصادی افقی شد که عملا با روابط عمودی پیشین که خاص سازمان سلطهٔ فئودالی بود، فرق داشت. مادام که اعضای طبقهٔ حاکم فقط مصرف کنندهٔ بازارهای نوین بودند، هیچ تهدیدی از طرف این بازارها متوجه نظم سیاسی موجود نشد. حتی هنگامی که اقشار حاکم تصمیم گرفتند حجم عظیمی از محصولات اراضی را به خرید کالاهای لوکس که از طریق تجارت راه دور فراهم می شد اختصاص دهند، این عمل فی نفسه سبب وابسته شدن تولید سنتی یعنی شالودهٔ حاکمیت آن ها به سرمایهٔ جدید نشد.