کتاب عنکبوت

پس از چندماه فاصله، ناراحتی های خانم فونسک از سر گرفته شد. بی خوابی ها و بدخوابیدن ها روز و شب به سراغش می آمد. به خاطر دردهای عضلانی نمی توانست بخوابد. روی تختخواب می نشست و زیر پتو پاهایش را می مالید. کسی را به کمک نمی طلبید. گاهی هم نوک انگشتانش بی حس می شد، دست به گونه هایش که می کشید، احساس می کرد به طرز عجیبی مانند گوشتی مرده، سرد و بی حس اند. روز به روز لاغرتر می شد. اشیا را دوتا می دید.

یک روز صبح که ژرار پس از خوردن صبحانه وارد اتاقش شد، دید روی صندلی دسته دار نشسته و لگن کوچکی هم روی زانوهایش گذاشته است. خون بالا آورده بود. چهره رنگ پریده اش را به طرف او بلند کرد، لب هایش بی حال و آغشته به خون بود، با چشم هایی از حدقه بیرون زده و نگاهی محبت آمیز که سردرنمی آورد چه بلایی سرش آمده، پسرش را ورانداز می کرد. نفس های کوتاهی می کشید. کوشید لبخند بزند.

دکتری که باعجله به بالینش خوانده بودند، زبان خاکستری و سخت شده اش را معاینه کرد، از او خون گرفت. صحبت از بالا رفتن اوره ی خون می کرد. دستور داد سرم گلوکز به او تزریق کنند. از او مقداری خون گرفت که تا اندازه ای آسوده اش کرد. ولی ژرار حدس می زد جای هیچ امیدی نیست. هفته های بعد را با حالت خوابگردها گذراند.