کتاب عاشق

نگاهش می کنم. او هم نگاهم می کند و بعد، با بزرگ منشی عذرخواهی می کند. می گوید: آخر من یک چینی هستم. به هم لبخند می زنیم. می پرسم که آیا طبیعی است آدم اینقدر غمگین باشد، اینطور که ما هستیم. می گوید: در روز ... در اوج گرما. می گوید که بعدش همیشه کسالت آور است. لبخند می زند، خواه پای عشق درمیان باشد خواه نه. می گوید که با فرارسیدن شب، به محض تاریک شدن، تمام می شود.

تنها با بذله گویی می تواند احساساتش را بیان کند. می فهمم که نمی تواند، جسارت آن را ندارد تا مرا به جای پدرش دوست بدارد، مرا برگزیند و با من زندگی کند. اغلب، از اینکه می بیند آنقدرها هم عاشق نیست تا بتواند بر هراس غلبه کند، می گرید. تهورش در وجود من خلاصه می شود، و حقارتش در ثروت پدرش.

کینه همیشه با سکوت آغاز می شود و فراتر از کینه در واقع همین سکوت است. هنوز اینجا هستم، اینجا، در برابر این کودکان فریب خورده، و با حفظ همان فاصله ای که با رمز و راز دارم. من هیچ وقت ننوشته ام، خیال کرده ام که نوشته ام، هیچ وقت دوست نداشته ام، خیال کرده ام که داشته ام. من هیچ کاری نکردم جز انتظار کشیدن، انتظار در برابر دری بسته.