کتاب گنبد کبود

«گنبد کبود» مجموعه داستانی از کورش اسدی است. نویسنده‌ای صاحب سبک که فرصت پیدا نکرد تا داستان‌های بیشتری خلق کند، داستان‌نویسی خلاق که از شاگردان هوشنگ گلشیری بود.
از مجموعه داستان «گنبد کبود» در جوایز ادبی جلال، مهرگان و داستان شیراز تقدیر شده است. این مجموعه شامل هشت داستان کوتاه است. داستان‌ها روایت‌گر انسان معاصر هستند، انسان‌هایی تنها که در فضای مدرن شهری انگار گرفتار، جهان ویژه‌ی خودشان هستند. فضای داستان‌ها وهم‌گونه است و تشخیص خیال و واقعیت در این داستان‌ها کار آسانی نیست. این یکی از ویژگی‌های داستان‌های کورش اسدی است؛ تلفیق خیال و و اقعیت و برداشتن مرز بین این دو. از این نظر شاید بتوان این داستان‌ها را در رده‌ی داستان‌های پست مدرن قرار داد. عدم قطعیتی که در این داستان‌ها وجود دارد نیز یک ویژگی دیگر ادبیات مدرن است که در این داستان‌ها نیز نمود دارد.
«گوشه غراب» اولین داستان این مجموعه متکی به دیالوگ است. زن و مردی در کافه با هم صحبت می‌کنند. خواننده باید از خلال گفتگوهای این دو شخصیت داستان را کشف کند. شخصیت‌پردازی و فضاسازی داستان نیز از دل همین گفتگوها شکل می‌گیرد. مضمون داستان حکایت سرگشتگی انسان است.
در داستان «گنبد کبود» بین خیال و واقعیت مرزی وجود ندارد و تشخیص این دو از هم سخت و حتی غیرممکن است. داستان از خلال یک بازی شکل می‌گیرد و به شکل یک بازی ادامه پیدا می‌کند (ویژگی دیگر داستان‌های پست مدرن) دختربچه‌ای هنگام بازی از جمع دوستانش جدا می‌شود و سرگرم خیال‌پردازی می‌شود.
در داستان «پیاده» مردی از پیاله فروشی بیرون می‌آید و تا پارک انتهای خیابان می‌رود. رازهایی در زندگی این مرد و شخصیت‌های دیگر داستان وجود دارد اما فضا و خیابانی که مرد در آن قدم می‌زند نیز رازآمیز است.
«برج» روایت جستجو به دنبال گمشده است که در انتها به جهانی فراواقعی منتهی می‌شود. پسری به دوستش می‌گوید نشانی از پدر گمشده‌ی او پیدا کرده است. آن‌ها با هم به دنبال آن نشان می‌روند.
«خیابان کهنه» انگار فیلمی کوتاه است که چند تصویر با قاب‌هایی زیبا و خیال‌انگیز از جهانی آرام؛ خیابان، درخت و آب را به تصویر می‌کشد.
«شهرزاد»، «فرشته نیستم آدمم» و «وادی وهم» عناوین داستان‌های دیگر این مجموعه هستند. وادی وهم در واقع همان جهان داستان‌های کورش اسدی است. خواندن داستان‌های مجموعه «گنبد کبود» در واقع پا گذاشتن به وادی وهم است.