کتاب مثل هیچ کس

و چه خوب می شد اگر نو به خانه ی ما می آمد. و اگر ما تصمیم می گرفتیم که خلاف پیشامدها عمل کنیم، اگر تصمیم می گرفتیم اتفاقات جور دیگری رخ بدهد، حتی اگر خیلی سخت و پیچیده تر از آنی باشد که تصورش را می کردیم. تنها یک راه حل وجود دارد: نو پیش ما بیاید. او در خانۀ ما یک تختخواب خواهد داشت، میز، کمدی که وسایلش را داخلش بگذارد و حمامی که خودش را بشوید. پیش ما او نشانی ثابتی خواهد داشت و به این ترتیب می تواند دنبال کار بگردد.

چند روزی برای گفتن قضیه صبر کردم و منتظر یک موقعیت خوب شدم. در عین حال می دانستم که راه های مختلفی پیش پایم نیست. از یک طرف واقعیت محض بود و از طرف دیگر داستانی ساختگی و حیله و ترفندی برای جلوگیری از جلوه کردن نو به عنوان دختری خیابانی.

اتاق تئیس از همان زمان خالی مانده است. پدرم تختخواب نوزادی، لباس ها و کمد را بخشیده بود و گهگاه اگر کاری برای انجام دادن، یا احتیاج به تنهایی داشت داخل آن اتاق می رفت. مادرم از آن روز به بعد دیگر هرگز داخل آن اتاق نشد یا حداقل در حضور ما هرگز پایش را آن جا نگذاشت. او به هیچ چیز آن اتاق دست نزد و پدرم بود که همه چیز را جا به جا کرد. از آن به بعد هر وقت می خواستیم در مورد آن جا حرف بزنیم نمی گفتیم اتاق، می گفتیم دفتر کار. دفتر کاری که درش همیشه بسته ماند.