کتاب دیو و دلبر

ولی من دلم نمی خواد دوباره یواشکی بریم تو زیرزمین. می خوام بخوابم.» می پرسم: «هنوز چیزی درباره ی آینه ی جادویی مون یادت نیومده؟» زیر لب می گوید: «نه، هیچی!» «پس نباید بخوابی. پاشو... یان!» داستان از این قرار است که ما یک آینه ی جادویی توی زیرزمین داریم. نصفه شب ها اگر سه بار به آن ضربه بزنیم، آینه ما را می بلعد و با خودش به سرزمین قصه ها می برد. درواقع اول بنفش می شود، بعد هیس هیس می کند و می چرخد؛ بعد هم ما را قورت می دهد و با خودش می برد.

حالا مشکل اینجاست که برادرم باور نمی کند آینه ی توی زیرزمین، جادویی است. این خیلی مسخره است، چون تا الان شش بار همراه من به دنیای قصه ها سفر کرده! اما دفعه ی آخری که به سفر جادویی رفتیم، پری جادویی که توی آینه زندگی می کند و اسمش ماری رز است، جونا را اتفاقی هیپنوتیزم کرد.

تا الان هر کاری کردم، فایده ای نداشته. یک بار مجبورش کردم کفش های فوتبالی اش را توی خانه بپوشد. امیدوار بودم یادش بیاید چطوری با آن کفش های لعنتی، موهای راپونزل را خراب کرده بود و من مجبور شده بودم موهایش را کوتاه کنم. به او سیب دادم که شاید یادش بیاید سفید برفی را دیده بودیم. حتی جعبه ی جواهرات توی اتاقم را به او نشان دادم. نقاشی روی این جعبه، نشان می دهد شخصیت های داستان هایی که ما دیده بودیمشان، چه اتفاقی برایشان افتاده بود. اما فایده ای نداشت! هنوز هیچی از سفرهای هیجان انگیزمان یادش نمی آید. جونا همین طور که از تخت پایین می آید و کفش هایش را می پوشد، زیر لب غر می زند: «چقدر گیر می دی تو!» | شازده، گربه ی کوچولوی ما، دوروبر پاهای جونا می چرخد.