کتاب هانسل و گرتل

خیلی بد شد؛ خیلی، من و جونا نباید توی خانه توپ بازی می کردیم. این بازی طوری است که اگر به موقع جاخالی ندهی، بازندهای. در واقع همان بازی جاخالی است. توی داستان علاء الدین هم که من و جونا تازگی ها آنجا بودیم، جاخالی بازی کردیم .علاوه بر توپ بازی، من و جونا در چند ماه گذشته، خیلی چیزها یاد گرفتیم. مثلا اینکه چطور از درخت بالا و پایین برویم یا اینکه چطور یک قالی پرنده را برانیم. بله! یک قالیچه ی پرنده که توی آسمان پرواز می کرد و از روی همه چیز رد می شد. این را هم توی داستان علاء الدین یاد گرفتیم.

مامان اضافه می کند: «شما دوتا، تا آخر شب حق استفاده از تلویزیون، تلفن، آیپد و کامپیوتر رو ندارین. این طوری، دفعه ی دیگه که توپ دستتون می گیرین، یادتون می افته که برین بیرون بازی کنین.» من می گویم: «نه، مامان!» می خواهم چیز دیگری بگویم، اما قیافه ی مامانم نشان می دهد اگر یک کلمه بیشتر حرف بزنم، تا دو روز نمی توانم تلویزیون تماشا کنم. یک کیسه زباله برمی دارم و خیلی با احتیاط، تکه های شکسته شده را توی آن می گذارم.

ای کاش اتاق کار بابا و مامان آن پایین نبود. شاید آنها به راز ما پی ببرندا باید میزهای کارشان را به اتاق نشیمن بیاورند و اجازه بدهند ما بچه ها توی زیرزمین بازی کنیم، تازه توی زیرزمین هم هیچ لامپی نیست که بشکند. فقط یک آینه ی جادویی آنجاست. شاید بهتر باشد با توپ طلایی آنجا بازی کنیم. ای کاش الان هم توی زیر زمین بودم و با آینه ی جادویی به یک قصه سفر می کردم.