کتاب پاکس

تازه این لحظه بود که روباه فهمید پسر دارد گریه می کند. برگشت تا صورتش را ببیند و مطمئن شود. بله! صاحبش داشت گریه می کرد... اما بی صدا. روباه می دانست که او معمولا گریه نمی کند؛ درواقع، پسر مدت ها بود که اشکی نریخته بود، اما روباه می دانست همیشه قبل از اینکه گریه اش تمام شود، انگار یک جورهایی می خواهد توجه همه را به اتفاق عجیبی که باعث جاری شدن آب از چشم هایش شده، جلب کند.

این بار هم مثل همیشه، پسر دستش را بالا برد و سرباز اسباب بازی را به داخل جنگل پرتاب کرد. روباه، با این تصور که فقط برای بازی کردن به جنگل آمده اند، خیالش راحت شد، بنابراین بدون ترس و با سرعت داخل جنگل دوید و حتی پشت سرش را هم نگاه نکرد تا صاحبانش را ببیند. شاید اگر می دید که پسر از پدرش جدا شده و با ناراحتی صورت خود را میان دست هایش پوشانده، برمی گشت.

پیتر پس از فوت مادرش، با دقت و نگرانی حواسش به رفتارهای پدرش بود. اوایل، فقط سکوت می کرد، سکوتی ترسناک. اما کم کم رفتار پدرش پر از خشم شد، او همیشه با مشت های گره کرده راه می رفت. انگار منتظر بود کسی او را عصبانی کند. پیتر یاد گرفته بود کاری نکند که باعث عصبانیت پدر شود. یاد گرفته بود که سر راهش قرار نگیرد.