کتاب روانکاو و داستان های دیگر

تیمارستان را خانه ی سبز می گفتند، چون اولین بنای شهر بود که چارچوب پنجره هایش را رنگ سبز زده بودند. تیمارستان با جشنی پر شکوه افتتاح شد. مردم از سرتاسر آن ناحیه، حتی از ریودژانیرو، آمدند تا آن را به چشم خود ببینند. باری، جشن افتتاح هفت شبانه روز به درازا کشید. نکته ی جالب آنکه تیمارستان هیچ نشده چند بیمار را پذیرفته بود و بستگان این بیماران فرصتی داشتند تا به چشم خود ببینند چه مراقبت های پادرانه و چه خیرات و مبرات مومنانه نثار آن حضرات می شود. دونا او اریستا، سرخوش از سرفرازی شوهرش، خود را غرق جواهر و ابریشم و گل کرده بود. در آن روزهای به یاد ماندنی، به راستی چشم و چراغ جمع شده بود. هر کس که بگویی، دست کم دو سه بار به دیدارش می آمد. کار از خوشامدگویی گذشت و به ستایش سر زد، زیرا - و این نکته به راستی مایه ی تفاخر جامعهی آن روزگار است - مردم دو تا اواریستا را در پرتو روح والا و اعتبار فراوان شوهرش می دیدند. البته به او حسادت می کردند . در این تردیدی نیست - اما حسادتی شرافتمندانه و میارک که از ستایش سرچشمه می گرفت

سه روز بعد، جناب پزشک که شاد و شنگول با کریسپیم سواری داروساز حرف می زد، افکار ناگفته ی خود را پیش او فاش کرد اسوارس، احسان و محبت هم در روش من جای خودش را دارد. این ها در واقع چاشنی غذاها هستند. من حرف های پولس قد پس به قرنتیان را که می گوید او اگر جمیع اسرار و همهی علم را بدانم و محبت نداشته باشم، هیچ هستم » این جور تفسیر می کنم. اما کار اصلی من در خانه ی سیز این است که دربارهی جنون حسایی مطالعه کنم، شدت و ضعفش را بشناسم، انواع مختلفش را طبقه بندی کنم، و بالاخره به علت این پله یاده پی ببرم و راه درمانش را پیدا کنم. این آرزوی قلبی من است. فکر می کنم با این کار خدمت بزرگی به بشریت می کنم کریسپیم سوارس گفت: بله، خدمت بزرگی می کنید