کتاب موسیقی برای آفتاب پرست ها

بعد، دو ماه پیش از این حبس شدنم توی باجه ی تلفن فرودگاه لس آنجلس، از طرف کارآگاهی از کلانتری سن دیگو بهم تلفن شد. زنگ زده بود پالم اسپرینگز؛ آن جا خانه ای داشتم. مودب بود و صدای ملیحی داشت؛ گفت از آن همه مصاحبه هایی که با مجرمان آدم کش کرده ام، خبر دارد و مایل است در این باره چندتایی سوال ازم بپرسد. این بود که دعوتش کردم فردایش با ماشین بیاید اسپرینگز و با هم ناهاری بخوریم.

آقای محترم تنها نیامد، بلکه همراهش سه تا کارآگاه دیگر از سن دیگو هم بودند. با این که پالم اسپرینگز وسط صحراست، بوی تند ماهی در فضا پیچیده بود. به هر حال وانمود کردم اصلا عجیب نیت که ناگهان جای یکی، چهارتا مهمان دارم. اما مهمان نوازی من اصلا برایشان جالب نبود، راستش زیر بار خوردن ناهار هم نرفتند. تنها چیزی که می خواستند درباره اش حرف بزنند، «رابرت م.» بود. من چه قدر می شناسمش؟ هیچ وقت جلوی من هیچ کدام از آدم کشی هایش را پذیرفته بود؟ شرح مکتوبی از گفت و گوهایمان دارم؟ گذاشتم سوال هایشان را بپرسند و تا قبل این که سوال خودم را بپرسم، از جواب دادن بهشان سر باز زدم: چرا آشنایی من با «رابرت م.» این قدر برایشان جالب بود؟