کتاب ستاره بخش

یلی ویل شهر غیرقابل توجهی در میان شهرهای جنوب آپالاچیا بود. بین دو رشته کوه قرار گرفته بود و از دو خیابان اصلی تشکیل می شد با ترکیبی نامنظم از ساختمان های آجری و چوبی. این دو خیابان با زاویه ی تندی به هم می رسیدند که از آن چندین راه و مسیر پرپیچ وخم بیرون می زد که از پایین منتهی به دره های دور می شدند. به عبارتی دره های کوچک از بالا به چند خانه ی کوهستانی پراکنده در پهنه ی دامنه های پردرخت منتهی می شدند. خانه های نزدیک به قسمت های بالایی نهر معمولا متعلق به خانواده های ثروتمندتر و معروف تر بود، چراکه کسب درآمد قانونی در زمین های پایین دست راحت تر بود و پنهان کردن مشروب در قسمت های بالاتر و وحشی تر آسان تر. اما با گذشت زمان، با سرازیر شدن کارگران و ناظران معدن و دگرگونی های ریز و ظریفی که در بافت مردم این شهر کوچک و شهرستان آن به وجود آمد، دیگر نمی شد فقط با دانستن این که یک نفر کجای خیابان زندگی می کند فهمید چه خبر است. کتابخانه ی هورس پک اداره ی پیشرفت کاری بیلی ویل قرار بود در آخرین کلبه ی چوبی بالای جویبار اسپلیت مستقر شود، پیچی به سمت راست در خیابان مین و خیابانی که کارمندان اداره و مغازه داران و کسانی را در خود جای داده بود که بیشتر با فروش محصولات کشاورزی شان امرار معاش می کردند. برخلاف خانه های پایین تر که روی پایه های چوبی ساخته شده بودند تا از سیلاب های بهاری محافظت شوند، این ساختمان مستقیم روی زمین ساخته شده بود. درخت بلوط بسیار بزرگی در سمت چپ، روی آن نیمه سایه ای انداخته بود و مساحتش حدود پانزده قدم در دوازده قدم بود. در قسمت جلویی آن، پله های چوبی سست و کوچکی داشت و در قسمت عقب، در چوبی عریضی بود که زمانی گاوها از آن رد می شدند.