تا پیش از ۱۹۱۴، اروپا در قبضه پنج قدرت بزرگ بود: بریتانیا، فرانسه، آلمان، اتریش - مجارستان و روسیه. بریتانیا کشور بزرگ صنعتی و به قولی کارگاه جهان بود که امپراتوری گسترده آن سراسر کرۂ ارض را در بر می گرفت، به طوری که نقل بود در آن سرزمین " آفتاب هرگز غروب نمی کند". همین امپراتوری بود که مواد خام را برای تولید در صنایع و بازار مناسب را برای فروش کالاهای تولیدی تأمین میکرد. نیروی دریایی سلطنتی با دراختیارداشتن عظیم ترین ناوگان جهان کار حراست از مسیرهای مهم تجاری را بر عهده داشت و در همین دوران بود که بریتانیا را حاکم مطلق العنان دریاها می شناختند. نظر به همین امتیازات بود که بریتانیا مجال یافت خود را از کوران رویدادهای جاری زمانه برکنار نگاه داشته به اوضاع داخلی و کاروبار امپراتوری های تحت سلطه رسیدگی کند. در این برهه که اغلب از آن به عصر "انزوای درخشان" یاد می کنند، بریتانیا با مشکلات متعددی دست به گریبان بود.
فرانسه نیز که خود امپراتوری قدرتمندی به حساب می آمد با دشواری های عدیده ای دست و پنجه نرم می کرد. در ۱۸۷۰ به تحریک بیسمارک پای فرانسه به جنگ با همسایه خود، پروس، کشیده شد. در "جنگ فرانسه و پروس" فرانسه با شکستی تحقیر آمیز بدرقه شد. در پی این شکست فرانسه مجبور به پرداخت غرامت شد و در ایالت آلزاس و لورن را به آلمان واگذار کرد.
فرهنگ جاوید