کتاب دوبرگردان

بیشتر داستان ها درون مایه ی عاشقانه دارند، عشق هایی به فرجام نرسیده، شکست خورده و بیش تر شخصیت های کتاب وهم زده اند، اسیر دیروزشان و دایم در حال رفت و برگشت بین دو عالم خیال و واقعیت. میثم کیانی با تردستی توانسته داستان هایی اغلب خوادنی بنویسد. نه دچار ادا اطوارهای پست مدرنیستی شده که خواننده را پس از به پایان بردن داستان گیج و منگ برجا بگذارد و نه داستانی خطی و کلاسیک نوشته که از الف شروع و به ی ختم بشود. نثر و زبان داستان ها اغلب دل نشین اند و بدون کمترین سکندری و هر داستان زبان مناسب خاص خودش را دارد. این را هم بگویم که نویسنده ی «دوربرگردان» با انتخاب عنوان هایی بکر برای داستان هایش نشان می دهد نه تنها به اهمیت عنوان داستان آگاه است بلکه در انتخاب اش سلیقه ای تام به خرج می دهد.