کتاب شکوفه های ارغوان و شراب نیمروز

وقتی داشت دور و اطراف را زیر و رو می کرد، مرگ را در ذهنش تجسم کرد، خیلی غریب و سرد بود. آنقدر زمان زیادی را صرف مهیا کردن خود برای مواجهه با مرگ کرده بود که حتی دیگر نیازی به فکر کردن درباره اش نداشت. بگذار کار خودش را انجام بدهد.

وقتی که شصت سالش بود خیلی احساس پیری و مردن می کرد و به همین دلیل با رازی توی سینه، سفری برای وداع با فرزندانش ترتیب داد: بچه ها، این دیگه آخر راه مادر شماست! غزل خداحافظی را هم نوشت اما ناگهان تبی طولانی گریبان گیرش شد. این هم ترفندی مثل باقی ترفندهایش بود اما این دفعه به خیر گذشت؛ چرا که این بار برای مدتی طولانی فکر مردن از سرش افتاد. حالا دیگر نمی خواست دلواپس باشد. امیدوار بود حالا احساس بهتری داشته باشد.