کتاب سه رنگ

روبه روی کلیسای جامع میلان ایستاده ام، یا به عبارتی کلیسای دومو. دومو نام مشترکی است که به همه ی کلیساهای اصلی شهرهای اروپایی گفته می شود. همه ی شهرها در اطراف این کلیساها معنا پیدا می کرده اند و طبیعی است که مرکز شهر باشند و میدان های اصلی شهرها هم Piazza del Duomo نام بگیرند. کلیسای جامع میلان دومین کلیسای بزرگ ایتالیا و سومین کلیسای بزرگ اروپاست و ساختنش حدود ششصد سال طول کشیده است؛ اما من نیامده ام تا این افتخار معماری میلانی ها و زیارتگاه کاتولیک های معتقد شهر را تماشا کنم. برای پیدا کردن لوئینی Luini ناگزیرم از جلوی کلیسا عبور کنم و در یکی از کوچه پس کوچه های ضلع شرقی کلیسا دنبالش بگردم. لوئینی در واقع یک نانوایی است که اغلب میلانی های اصیل از آن خاطره دارند یا دست کم اسمش را شنیده اند. البته وقتی از نانوایی در ایتالیا حرف می زنیم نباید تصویری از نانوایی های ایران در ذهن مان بیاید. نانوایی ها در اینجا، علاوه بر نان، هزار و یک غذای سرپایی و پیتزای کوچک و… هم می فروشند. به همین دلیل بیشتر می شود از آن ها به عنوان فست فود فروشی یا کافه یاد کرد تا نانوایی. حالا برگردیم به لوئینی که حتی از دور هم می شود جایش را تشخیص داد. نه به خاطر تابلوی بزرگ و نئون و سر و صدا که اتفاقا هیچ کدام را هم ندارد، بلکه به خاطر صفی که همیشه جلویش تشکیل شده تا مردم یک به یک وارد شوند و خرید کنند. اینجا را خانمی به اسم جوزپینا لوئینی در سال ۱۹۴۹ بنا گذاشته. تصور کنید در ایتالیای خسته از جنگ، خانم لوئینی زادگاهش پولیا را رها می کند و به میلان می آید. اینکه چرا پولیا را ترک می کند معلوم نیست، اما شاید به این دلیل باشد که این منطقه نزد ایتالیایی ها شوم و منحوس است.