کتاب نام راستین باد (بخش اول)

صبح روز بعد، زودتر از همیشه بیدار شدم. دست و صورتم را شستم و به سمت غذاخوری رفتم تا چیزی بخورم. سپس، ازآنجایی که تا قبل از محاکمه ام در ظهر، کار خاصی نداشتم؛ بی هدف شروع به پرسه زدن در اطراف محوطه ی دانشکده کردم. قدم زنان از کنار چند عطاری و نوشیدنی فروشی گذشتم و باغچه ها و چمن های مرتب و کوتاه شده شان را تحسین کردم. آهسته روی یکی از نیمکت های سنگی حیاط وسیع محوطه؛ نشستم تا استراحت کنم. آن قدر آشفته و دلواپس بودم که نمی توانستم به انجام دادن کار مفیدی فکر کنم؛ پس نشستم و سعی کردم از هوا لذت ببرم. باد می وزید و با خود، کاغذهای باطله را روی سنگفرش؛ می رقصاند. چیزی نگذشته بود که ویلم، پرسه زنان به سمتم آمد و بدون دعوت کنارم نشست. موها و چشم های تیره اش که از مشخصه ی سیلدی ( ۳) بودنش به شمار می رفت، موجب شده بود بزرگ تر از من و سیمون به نظر برسد اما نگاهش به طرزی ناشیانه، شبیه پسرکی بود که هنوز به مرد بودن عادت نداشت. با لهجه ی زمخت و غلیظ سیارو ( ۴) پرسید: « نگرانی؟ » پاسخ دادم: « راستش دارم سعی می کنم بهش فکر نکنم. » ویلم زیر لب غرید. یک دقیقه در سکوت سپری شد و هردو نظاره گر رفت وآمد دانش آموزان شدیم. چند نفر از آن ها همان طور که در حال مکالمه با دوستان شان بودند؛ گاهی مکث و به من اشاره می کردند. چیزی نگذشت که از نگاه هایشان خسته و معذب شدم: « الان کاری داری که انجام بدی؟ » ویلم در پاسخ، به سادگی گفت: « نشستن و تنفس. » -پاسخ هوشمندانه ای بود. به همین دلیله که توی اکسیرشناسی ( ۵) هستی. تا یکی دو ساعت دیگه وقت آزاد داری؟ ویلم شانه هایش را بالا انداخت و نگاه منتظرش را به من دوخت. -می تونی نشونم بدی استاد آرویل ( ۶) کجاست؟ گفت که سری بهش بزنم؛ بعدا.