در تاریخ داستان شده پیشدادیان و کیانیان، پیش از آنکه نامی از ماد ها و پارس ها در تاریخ ایران آمده باشد، ایرانیان از یکسو در هراس از یورش های پیاپی شاهان میاندرود (بین النهرین) بوده اند، و از سویی در هراس از یورش های بیابان نوردان آسیای میانه، و همین باعث شده است تا ایرانیان اسطورههای پدران هند و اروپایی خود را با پیامدهای ناشی از این نبردهای خانمان برانداز درهم آمیزند.
در این مطلب به چهار نوع اصلی در سبک های نگارش می پردازیم و همچنین، شیوه ی استفاده از آن ها را مرور می کنیم.
اثری درخشان و آموزنده و روشنگر در شاهنامه-پژوهی، و در اسطوره-شناسی تطبیقی؛ در جستجوی ریشه-ها و ریزوم-های زمین-فرهنگ و ژرفاهای کمتر شناخته-شده-ی نمایش ایران. این اثر پس از انتشار و اجرای نمایش-نامه "شب و هزار و یکم" منتشر شد و با خواندن این متن پژوهشی درمی-یابیم که بهرام بیضایی برای نوشتن هر اثر نمایشی-اش چقدر مطالعه و تحقیق انجام داده و دانش او در شناخت زیرمتن-ها و پس-زمینه هر مضمون و موضوع بیش از پیش آشکار می-شود. به دیگر سخن، همانقدر که در سینمای او برای قاب-بندی و نورپردازی و میزانسن هر نما دقت فنی و دلیل عقلانی وجود دارد، در نمایش-نامه-های او نیز هر گزاره و جمله هر شخصیت ، از روی دلایلی توامان اجرایی و تاریخی، بنا به قراین اسطوره-شناختی، اقتضائات معاصر و تاریخی و نیز فن درام-پردازی نوشته شده. این اثر با احترامی که به درک و شعور خود و مخاطب میگذارد عملا سطح چشمداشت فنی مخاطب ایرانی از عنوان "کارگردان/نویسنده" و تعریف مولف در سینما/تئاتر را نیز چند منزل فراتر می-برد.