صدای خشک و تیز چرخه گاریها بلند شده... صدای ریز زنگوله ها و سم گوسفندان... همهمه ای به گوش می رسد... صداهای آشنا با هم آمیخته اند... در هم مخلوط شده اند... نور مشتی زر نورانی به پشت پلکم پاشیده و انگار منتظر بلند شدن من است... کی خوابم برده که نفهمیده ام... بوی دود نمی آید... نمی فهمم کجایم... حتما کنج خانه کنار خاتونم... اطراف را با پشمانی نیمه باز می نگرم... دلم می گیرد... نفسم بند می آید. کنار در نیمه باز و پوسیده ی خانه شیطان با دست و پاهایی مچاله شده... و یخ زده روی گلیم نشسته ام... کاش خواب بودم... کاش صبح نمی شد... کاش همه اتفاقات شوم تنها کابوسی بود و من پشت بندش تنها خدا را شکری می گفتم و همه چیز ختم به خیر می شد... بلند می شدم و خندان در خانه ها نان می بردم... نفرینی در کار نبود... راحت و آزاد رفت و آمد می کردیم... هیچ چیز خوبی منع نبود. کاش بی رحمی کنج دلها پر نمی کشید... کاش پیرو کودک به آتش این بی رحمی نسوخته بودند... صداها دور می شود... کم رنگ می شود...
