کتاب مشت خالی گل یا پوچ

در این خانه همنشین زنی می شویم که به قول خود همیشه این جور چیزها را می بیند: نخ آویزان به یک دکمه، دانه های درآمده ی زیر ابروها، درزهای شکافته، دررفتگی جوراب ها، زیپ های باز و ... اما در عین حال برای همه روزها رنگی قائل است: جمعه بی گمان قرمز بود؛ نه از آن قرمزهای اناری خوش رنگ، نه؛ از آن قرمزهایی که نارنجی داشتند. پنجشنبه سبز بود، شنبه زرد و دوشنبه آبی. شاید یک عامل پیش بردن داستان ها همین نگاه متضاد نویسنده است. اما این خانه صرفا محل آشنایی با این زن نیست بلکه جهانی است در خود که ما را با دیگرانی آشنا می کند که هر یک دغدغه ها و علائق خاص خویش را دارند و به عبارتی دیگر در جهانی از تفاوت ها و تضادها به سر می برند. پس از بخش معرفی خود و خانه به عنوان دری برای ورود به جهان داستان و خانه و خانم خانه، نویسنده در شانزده بخش کوتاه دیگر این کتاب از آدم هایی می گوید که به عنوان مستأجر احتمالی برای بازدید می آیند و هر یک داستان خود را دارند.