کتاب چمدان

بزرگ علوی زاده ی 13 بهمن 1282 و درگذشته ی 28 بهمن 1375 شمسی، نویسنده، استاد زبان فارسی و روزنامه نگار ایرانی بود که بیش از چهار دهه از نیمه ی دوم قرن بیستم را در آلمان زندگی کرد و به نوشتن داستان، ترجمه، نقد و فرهنگنامه نویسی پرداخت.بزرگ علوی در تهران متولد شد. او به همراه برادرش مرتضی علوی در سال 1920 به منظور تحصیل به آلمان رفت و دوران دبیرستان را در شهرهای مختلفی گذراند. علوی در دوران اقامت در آلمان چند اثر ادبی آلمانی را به فارسی ترجمه کرد. در سال 1927، پدر او به خاطر یک شکست بزرگ تجاری خودکشی کرد. علوی یک سال پس از این واقعه از دانشگاه مونیخ فارغ التحصیل شد و به ایران بازگشت.علوی با وجود داشتن بورسیه ای تحصیلی از آلمان، در شیراز به عنوان معلم مشغول به کار شد. در این شهر بود که او نخستین کار ادبی خود را با ترجمه ی قطعه ای از آثار شیلر تحت عنوان «دوشیزه اورلئان» آغاز کرد.علوی مدتی پیش از کودتای 28 مرداد در 10 فروردین 1332 در 49 سالگی از ایران به آلمان رفت و تا پیروزی انقلاب 57 در برلین شرقی سکونت داشت. او در سال 1335 ازدواج کرد. علوی در دانشگاه هومبولت به عنوان استادیار مشغول به کار شد و مأموریت یافت در پایه گذاری رشته ی ایران شناسی و زبان فارسی مشارکت داشته باشد. او در سال 1959 کرسی استادی دریافت کرد و تا 65 سالگی در این دانشگاه به تحقیق و تدریس پرداخت. از جمله ثمرات این دوران، تدوین لغت نامه ی فارسی – آلمانی با همکاری پروفسور یونکر بود.