کتاب بنی آدم (شومیز)

دلش برای پروانه ای که پشت پنجره اسیر شده بود سوخت، کاری نمیتوانست بکند- یک شاخه گل نه صدا داشت و نه دست و پا تا کمکی بکند یا کسی را صدا بزند، با خودش فکر کرد، کاش آدم بودم، باورش نمی‌شد، ادم شده بود. به سمت پنجره رفت، پروانه قشنگی بود— حالا مدتهاست که کلکسیون پروانه‌های خشک شده اش کامل است. ( برداشتی آزاد از هیچ چیز و کتابهای نبتری ( جد آبادی) )

حقیقتا با کمال احترام بیش‌تر 32ص نتونستم بخونم.دوسش نداشتم. منو ترغیب نمیکرد.

کجای داستان‌ها دلگرم کننده و روح بخش بود؟اتفاقا کتاب بسیار ثقیل و کلافه کنندس و داستان‌ها مبهم و شخصیت‌ها سردرگمند. ناامیدی و کسالت در سراسر کتاب موج میزنه و فضاش سرده.

با اینکه داستان آخر خیلی خوب بود ولی نظر اصلیم مثه بقیه ست : "بلند بنویس آقای نویسنده،بلند...."

شش داستان کوتاه از دولت آبادی. داستانها همان طور که از اسم کتاب پیداست درباره زندگی آدمهاست. داستان‌ها همگی در شهر اتفاق می‌افتند و به بیان مسائل و دغدغه‌های انسانهای ساکن شهر‌ها میپردازد. دو داستان مولی و شازده و چوب خشک بلوط را بیشتر دوست داشتم.