بزرگ علوی

بزرگ علوی

بزرگ علوی زاده ی 13 بهمن 1282 و درگذشته ی 28 بهمن 1375 شمسی، نویسنده، استاد زبان فارسی و روزنامه نگار ایرانی بود که بیش از چهار دهه از نیمه ی دوم قرن بیستم را در آلمان زندگی کرد و به نوشتن داستان، ترجمه، نقد و فرهنگنامه نویسی پرداخت.بزرگ علوی در تهران متولد شد. او به همراه برادرش مرتضی علوی در سال 1920 به منظور تحصیل به آلمان رفت و دوران دبیرستان را در شهرهای مختلفی گذراند. علوی در دوران اقامت در آلمان چند اثر ادبی آلمانی را به فارسی ترجمه کرد. در سال 1927، پدر او به خاطر یک شکست بزرگ تجاری خودکشی کرد. علوی یک سال پس از این واقعه از دانشگاه مونیخ فارغ التحصیل شد و به ایران بازگشت.علوی با وجود داشتن بورسیه ای تحصیلی از آلمان، در شیراز به عنوان معلم مشغول به کار شد. در این شهر بود که او نخستین کار ادبی خود را با ترجمه ی قطعه ای از آثار شیلر تحت عنوان «دوشیزه اورلئان» آغاز کرد.علوی مدتی پیش از کودتای 28 مرداد در 10 فروردین 1332 در 49 سالگی از ایران به آلمان رفت و تا پیروزی انقلاب 57 در برلین شرقی سکونت داشت. او در سال 1335 ازدواج کرد. علوی در دانشگاه هومبولت به عنوان استادیار مشغول به کار شد و مأموریت یافت در پایه گذاری رشته ی ایران شناسی و زبان فارسی مشارکت داشته باشد. او در سال 1959 کرسی استادی دریافت کرد و تا 65 سالگی در این دانشگاه به تحقیق و تدریس پرداخت. از جمله ثمرات این دوران، تدوین لغت نامه ی فارسی – آلمانی با همکاری پروفسور یونکر بود.

کتاب های بزرگ علوی

میرزا


سالاریها


گیله مرد


چشم هایش


چشمهایش


باغ آلبالو


چشم بوف کور


گذشت زمانه


روایت


موریانه


پنجاه و سه نفر


خاطرات بزرگ علوی


چمدان


ورق پاره های زندان


حماسه ملی ایران


حماسه ملی ایرانی


مجموعه آثار بزرگ علوی


تاریخ ادبیات معاصر ایران


بیشتر بخوانید

مسیر شکل‌گیری ادبیات مدرن ایران

در این مطلب به شکل خلاصه، با مسیر شکل‌گیری ادبیات مدرن ایران و چهره های تأثیرگذار در این حوزه بیشتر آشنا می شویم.

اعتیاد ما به ادبیات داستانی: چرا انسان به داستان ها نیاز دارد؟

به هر طرف نگاه کنید، با داستان ها روبه رو می شوید. از گذشته های خیلی دور که اجداد ما دور آتش می نشستند و داستان تعریف می کردند تا به امروز که شبکه های تلویزیونی، سریال های محبوبی تولید می کنند

6 دلیل برای خواندن داستان های کوتاه

ضرباهنگ سریع، طرح داستانیِ یک وجهی، و وجود ایجاز از ویژگی های «داستان های کوتاه» هستند