کتاب میرزا

سالی نیست که من سفری به خارج نکنم. کجای دنیاست که زیر پا نگذاشته باشم، مثلا روزنامه نویس هستم. با این کارت تمام درها به روی آدم باز است. هربار که سری به مرکز اروپا می زنم از دوستم دیدن می کنم. ما در قطارمونیخ - زالسبورگ با هم آشنا شدیم. در دستش«لطائف الطوائف» بود. فهمیدم که ایرانیست. سر صحبت را با او باز کردم. حالا پانزده سال و بلکه بیش تر از آن تاریخ می گذرد. نه او پرسید که من کیستم و چه کاره ام و نه من از او. از همین اخلاقش خوشم آمد که کنجکاو نبود و بی خودی نمی خواست ته و توی کار کسی را درآورد. اول اسم آدم را می پرسند، بعد می خواهند بدانند که مثلا بنده ثروت خودم را از کجا آورده ام. امان از وقتی که بفهمند آدم تصدیق ششم ابتدایی را هم زورکی گرفته است. وقتی می خواستم در زالسبورگ پیاده شوم از او خداحافظی کردم و گفتم: «از ملاقاتتان خیلی مسرور شدم. اگرکاری در ایران داشته باشید با کمال میل انجام خواهم داد. نشانی موقتی من فلان جاست.» او در جواب گفت: «اگر شما به فلان شهر آمدید، در پانسیون Dorient سراغ میرزا را بگیرید، مرا پیدا خواهید کرد.» من او را به اسم میرزا می شناسم. خدا خواست که یک ماه بعد به شهری که محل اقامت او بود آمدم. به پانسیونش تلفن کردم. همدیگر را دیدیم و دوستی ما از آنجا شروع شد. هربار که به اروپا سر می کشم، یکی دو روز با او هستم. شب ها همدیگر را ملاقات می کنیم و معلوم شد که من خیلی بدرد او می خورم. اما هرگز باور نمی کردم که سرنوشت، زندگی ما دو نفر را به این تنگی به یکدیگر پیوسته باشد. گفتم که او در شهری در مرکز اروپا زندگی می کند. «زندگی» اصطلاح قلمبه ای است و با آنچه که به سر او آمده و می آید و به خدا می داند خواهد آمد، اصلا جور نیست. اول دفعه که حس کردم آواره فراری است وحشتم گرفت.