کتاب داستان های هانس کریستین آندرسن (دوره ی 4 جلدی)

آدم برفی گفت: «اندرونم ترق و توروق و غژغژ می کند. آنقدر سرد است که کیف می کنی. وقتی باد می گزدت، می فهمی که زنده ای. ببین آن شعله ور چطور زل می زند و خیره می شود.» منظورش از «شعله ور»، خورشید بود که داشت غروب می کرد. «اما نمی تواند مرا به پلک زدن وابدارد؛ یکراست تو چشمش نگاه می کنم.» آدم برفی دو تکه کاشی مثلثی شکل به جای چشم و یک شنکش اسباب بازی بچه ها به جای دهان داشت که نشان می داد دندان دارد. بچه ها تولدش را با فریادهای شادی و صدای زنگوله سورتمه و ضربه های تازیانه جشن گرفتند.

خورشید غروب کرد و ماه آمد بالا، در آسمان آبی شب گرد و کامل و زیبا بود. «باز هم اوست، فقط در نقطه ی دیگری است. نمی تواند جای دیگری برود.» آدم برفی گمان می کرد که خورشید بازگشته. «تصور می کنم که از شور و حرارت انداخته باشمش. ولی چه خوب که آن بالاست، هرچه که نباشد کمی نور دلپذیر است، می بینم. کاش بلد بودم حرکت بکنم و به اطراف بروم، می رفتم طرف دریاچه و مثل بچه ها رویش سر می خوردم. اما راه رفتن بلد نیستم.»

روزگاری این درخت هم نهال بود. طبق برآورد آدمی، اکنون در چهارمین سده ی عمر به سر می برد. تناورترین درخت جنگل بود و تاجش از تاج درخت های دیگر بلندتر بود. ملوان ها در دریانوردی، نشانه ی راهنمایش کرده بودند و قمری های جنگل رویش آشیانه می ساختند. در پاییز پرنده های کوچنده وسط برگ های برنزیش خستگی درمی کردند و بعد سوی جنوب بال می کشیدند. اما در زمستان شاخه هایش لخت بود و تنها کلاغ سیاه ها و زاغچه ها از آن استفاده می کردند؛ می نشستند و از روزگار ناسازگار صحبت می کردند و از اینکه در این زمستان غذا مشکل پیدا می شد، نک و نال می کردند.